გა−ზა−ფხუ−ლი მო−ვი−და,
ცა საწ−ვიმ−რად იხს−ნე−ბა,
სოფ−ლის ბო−ლოს ჭა−ო−ბი
ბა−ყა−ყე−ბით ივ−სე−ბა.
ერ−თი მწვა−ნე გომ−ბე−შო
გა−მუდ−მე−ბით ყი−ყი−ნებს,
დღი−სით ყვე−ლას ა−წუ−ხებს
და არც ღა−მით ი−ძი−ნებს.
ფე−ხებს იქ−ნევს რვა−ფე−ხა, _
გე−ტყვით ა−ხალ ამ−ბავ−სო,
წუ−ხელ წე−რო მოფ−რინ−და,
ყვე−ლას გა−დაგვყ−ლა−პავ−სო!
- მე ვე−რა−ფერს მი−ზამ−სო!
- ყურს არ უგ−დებს ბა−ყა−ყი,
ქვებ−ზე დახ−ტის ყი−ყი−ნით
ტრა−ბა−ხა და ა−მა−ყი.
ბრა−ზი ახრ−ჩობს რვა−ფე−ხას :
-თავ−ზე რა−ტომ მახ−ტე−ბი?!
მე კი წა−ვალ, მაგ−რამ შენ
წე−როს ლუკ−მა გახ−დე−ბი!