მირიან ბატონიშვილს

პირველი

კრე−მენ−ჩუკს გრი−გოლ უ−წო−და
სა−ხე−ლად: "სახ−ლო უ−კა−რო".
მე−ნიშ−ნა, დავრ−თე ნე−ბა−ნი,
თანხ−მო−ბით თა−ვი უ−კა−რო.
ყოვ−ლის სოფ−ლი−სა დეს−პან−ნი
აქ ყრი−ა განაფხუ−კა−რო.
დაბ−მულ−თა ღორ−თა გვამს−გავ−სებთ,
რომ გვნა−ხოთ განატრუ−კა−რო!

„ა−ი−ოს თე−ოს, აიოს“, -
ა−მას ხში−რად ხმობს გა−ი−ოს;
სტე−ფა−ნა უ−ტი−რა−ცუ−ებს,
შე−ა−წყობს ტა−ღის ხმა−ი−ოს;
მა−ი−ორს ზი−ლი წი−ლად ხვდა,
უ−სუ−ლით სუ−ლის დგმა−ი−ოს;
ბა−სის−ტად მა−ნუ−ჩარ გვრგვი−ნავს
ყვა−ვის ხმით, „ვა−ლალ ვაიოს.“

ე−რა−ნით ელ−ჩი ა−მა−ყი
აწ თუ არ ი−ცით ვი−თა−ო!
მი−მო−დაწრ−წი−ნით ი−ბღუნძ−ვის
ქურ−თუ−კის კუ−დის გვი−თა−ო.
დარ−ბან−დით მირზა-სადუნი
მალ-მალ ვლის ალ−თა−ფი−თა−ო;
მარ−ცხე−ნა წვი−ვი გა−უსქ−და
ამ მყრალ−სა სიმ−სივ−ნი−თა−ო.

ყაზი-ყუმუხის პოს−ლა−ნიკთ,
ორ−თა−ვე ბე−დით ა−ლი−ათ,
შუღ−ლი შე−ექ−ნათ ი−ე−ფათ
ამ უ−ბად−რუ−კებს, მყრა−ლი−ათ;
ყვე−ლა შე−იქ−ნა უ−ეჭ−ვად
თა−ვისად და−მაბ−რა−ლი−ად;
ხინ−კა−ლი შაქ−რად ე−გო−ნისთ,
ქუ−მე−ლი ხოხ−ბის ყა−ლი−ად.

მე ჩე−მი რა−ღა მო−გი−თხრა?
ვხი და მო−გე−ლის გუ−ლი−ა;
თუმ−ცა ვე−ღირ−სე ხილ−ვა−სა,
თაყ−ვან−სა შეგ−ზღვნის სუ−ლი−ა!
პა−ა−ტავ, გებ−რა−ლე−ბო−დე:
ხსნილ−დე−ბა, მანდ არს გუ−ლი−ა!
რამ−დენ−ჯერ და−მი ა−ი−ღოს,
გახ−სოვ−დე დაკარგუ−ლი−ა!

ე−სე ა−სე−თი მით გკად−რეთ,
თქვენც გ−ტყორ−ცოთ ელისაბე−დით;
ა−მის მეტს რა−ღას დავკ−ვეს−დით,
მ[ი]ყვენით ძვე−ლის აბე−დით!
ვთქვით: "თა−ვი ა−ღარ ვა−წყი−ნოთ,
მე−ტი რამ−ცა ვინ გავბე−დით?"
კრულმცა[ა] ა−მა ქა−ლაქ−სა
მომსვ−ლე−ლი თა−ვით და ბე−დით!

გი−ორ−გი, გრი−გოლ,
ერ−თად თავ−ლი−გოლ;
გლა−ხა, თა−მაზა,
ერთ-ორ ლა−მაზა;
გო−გი და ცი−ბა,
სხვას არ და−ვე−ძებ!
ბესიკი

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.