გაღ−მა სერ−ზე ზღმარტ−ლი მწიფს,
ციცქ−ნა მა−რი ბი−ლიკს წვრილს
შეჰყ−ვა, კა−ლათს ბე−ბო ოლ−ღამ
მო−ა−ყო−ლა ჭრე−ლი ქოლ−გა,
რად−გან დი−ლი−დან−ვე წვიმს,
დი−ლი−დან−ვე ქა−რი ოხ−რავს.
ცას გაჰ−ყუ−რებს ბე−ბო უნ−დოდ,
შე−ეყ−რე−ბა მა−რის სურ−დო.
ფი−ჩხი მო−ი−ტა−ნა, მა−ლე,
ბუ−ხარს ლო−კავს ა−ლი ცე−ცხლის,
თან გზას არ ა−ცი−ლებს თვა−ლებს -
შე−მოდ−გო−მის უხ−ვი ვერ−ცხლი
შეჰ−ფე−ნი−ა ა−რე−მა−რეს,
რო−გორც კორ−ტოხს თხე−ბის არ−ვე.
ჰა, გა−მოსც−და სამ დიდ წი−ფელს,
მო−აქვს გო−გოს ხი−ლი მწი−ფე,
წვი−მის მო−წი−წი−ნე ნო−ტებს
სულ არ უფრ−თხის, მო−ა−ბო−ტებს.
მი−ე−ფი−ცხა მა−რი ბუ−ხარს:
-ოლ−ღა ბე−ბო, რა−ღას სწუხ−ხარ!
ჰა, კა−ლა−თა, ცი−ცის ვინძ−ლო
და−უ−ძა−ხო, ვუ−მას−პინძ−ლოთ.
გა−დახ−სე−ნი ზღაპ−რის გუ−და,
უყ−ვარს ზღმარტ−ლი წი−თელ−ქუ−დას.
იმ პე−რანგ−ზე დიდ−რონ კოპ−ლებს
ამჩ−ნევ? მოიჩქა−რის კომბ−ლე;
ბრიყვ დევ−თან ერ−თად ბა−ქი−ა,
გვეწ−ვე−ვა ნა−ცარ−ქე−ქი−ა.
ცის−კა−რაც კი მოდ−გა რა−შით,
სტუმ−რებს შე−ვე−გე−ბოთ მარ−შით!
ვა−გუ−გუ−ნოთ ეგ ბუ−ხა−რი,
შენ კი, ცი−ცი, ცი−ცინო,
ჩემს თო−ჯი−ნებს უ−თხა−რი
უ−ჩე−მოდ და−ი−ძი−ნონ.