|
ქართველი ქალი |
|
შენ, შვი−ლე−ბის დამკარგავსო!”
ქალ−მა უ−თხრა: “სუ!.. არ გკი−თხავ!
ჯერ მი−თხა−რი შენ ე−სა−ო:
თათ−რებს დარ−ჩა გა−მარჯ−ვე−ბა,
თუ ჩვენს ძლი−ერს მეფე−სა−ო?”
“ეგ რა ბრძა−ნეთ?!. ქართ−ველ ჯარ−სა
გა−ნა სძლევ−და თა−თა−რი−ო?
თვით არ მი−ვა, და მო−სულ მტერს
რომ და−უხვ−დეს, მზად ა−რი−ო!
“ზა−რი დას−ცეს სე−რას−კირ−სა,
არ მო−სულა ჯე−რაც გონ−სა!
ქართ−ველები ღმერთს მად−ლო−ბენ,
ა−დი−დე−ბენ სოლომონსა!”
ქართვ−ლის ქა−ლი პირჯ−ვარს ი−წერს:
“მად−ლი ზე−ნა ქართ−ველებსო!
ა−ბა ახ−ლა მო−მი−ყე−ვი,
რაც გა−დახ−და ჩემს შვილებსო”.
“შე−ნი პირმ−შო ა−ღა−რა გყავს:
ა−ლექ−სანდ−რე მო−გიკ−ლე−სო,
უმც−რო−სი ძმა მი−ეშ−ვე−ლა,
ი−მა−საც დღე უ−მოკ−ლე−სო.
“თათ−რის ტყვი−ამ გა−უხვ−რი−ტათ
ორ−თავ გუ−ლის ფიცა−რი−ო;
მოკვ−დენ, მაგ−რამ სა−ხე−ლი კი
ნა−ხეს დაუვიწყა−რი−ო!..”
დე−დას ცრემ−ლი უ−ნე−ბუ−რად
წამ−წა−მებ−ზედ შე−უ−ჩერ−და;
ნაც−რის ფე−რი გა−და−ედ−ვა,
გუ−ლი ხში−რად ა−უძ−გერ−და.
მაგ−რამ ეს სთქვა: “გა−მიზრ−დი−ა
ქართ−ველ ქალ−სა ქართვ−ლის შვი−ლი!
ეს ნაღ−ვე−ლი დე−დი−სათ−ვის
მწა−რე ა−რის და თან ტკბი−ლი!
“მა−მუ−ლისთ−ვის მი−შო−ბი−ა
მი−სი ჭი−რის სა−ნაცვ−ლო−დო;
ქართ−ველ დე−დებს ვა−ლად გვა−ძევს,
ამ ჭირს უნ−და გავუძლოთო”.
ე−სა სთქვა და ი−სევ ჰკი−თხა:
“სა−შუ−ა−ლომ რა−ღა ქნა−ო?
ა−მო−ი−გო ძმე−ბის სისხ−ლი?
თათ−რის მძო−რის დასდ−გა ძნაო?”
“ა−რა, ჩე−მო ქალ−ბა−ტო−ნო,
ვერ გავ−ბე−დავ ტყუ−ილ−სა−ო;
ეგ სა−ხე−ლი არ უ−ნა−ხავს
ქა−ლა−ჩუ−ნა თქვენს შვილ−სა−ო!
“უფ−რო−სი და უმც−რო−სი ძმა
მტრის რაზმ−ში რომ გაჰ−კი−ო−და,
სა−შუ−ა−ლო ტყე−ში იწ−ვა:
გულ-მუცელი ასტკიოდა”.
ეს რომ ეს−მა, ქართვ−ლის ქა−ლი
უც−ნა−უ−რად და−იღ−რი−ჯა,
ა−მოჰ−ყა−რა ძუ−ძუ−ე−ბი,
მოთქ−მით თა−ვი მო−იგ−ლი−ჯა:
“ვა−ი ლე−ჩაქს, შერ−ცხვე−ნილ−სა,
ვაჰ ძუ−ძუ−ებს გა−კი−ცხულ−სო,
ვა−ი დე−დას, თითქ−მის პირ−შავს,
რა მახ−ვი−ლი მე−ცა გულ−სო!
“ა−რა ვსტი−რი იმ ორ შვილ−სა,
ომ−ში მოკ−ლულს გმი−რუ−ლა−დო,
ვიგ−ლოვ ცო−ცხლად დარ−ჩე−ნილ−სა
უ−სა−ხე−ლოდ... ვირულადო!”
აკაკი წერეთელი 1881 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
