|
ჩიტუნები |
|
ჩემს სარკ−მელ−თან ჩი−ტუ−ნე−ბი
ჟღურ−ტუ−ლე−ბენ ად−რი−ან,
ვფიქ−რობ, ალ−ბათ მე ვუყ−ვარ−ვარ,
მე ვუყ−ვარ−ვარ ძალიან.
ჟრიამული სა−ა−მო−ა
და ერ−თო−ბა სო−ფე−ლი,
გა−ზა−ფხუ−ლი გვეს−ტუმ−რე−ბა
ამ ბუ−ნე−ბის მპყრობელი.
თეთრ სა−მოსს შე−იცვ−ლი−ან ხე−ე−ბი,
სიმწ−ვა−ნე−ში მო−ექ−ცე−ვა ვე−ლი,
მზე კი სით−ბოს ჩაღვ−რის კვირტ−ში,
მზე სი−მართ−ლის მთესვე−ლი.
ბაღს ხში−რად სტუმ−რობს ბულ−ბუ−ლი
და უს−მენს ყვე−ლა სულდგ−მუ−ლი,
ხის ტო−ტებ−ზე მწვა−ნე ფოთ−ლებს
ქა−რი გა−და−ურ−ბენს ჩუ−მი.
ლუარა ჭანტურია
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
