|
შავი ყორანი |
|
და და−ვი−ნა−ხო მთი−სა ქე−დე−ბი;
შა−ვი ყო−რა−ნი გზა−ზე მომ−ჩხა−ვის:
”ნუ ი−ხე−დე−ბი... ნუ ი−ხე−დე−ბი!”
გზა−ზე მივ−დი−ვარ... მსურს გა−ვარკ−ვი−ო
გა−სასვ−ლე−ლი გზის სივრ−ცე უცვ−ლე−ლი;
შა−ვი ყო−რა−ნი ი−სევ მომ−ჩხა−ვის:
”შორს ნუ გასც−ქე−რი... შორს ნურ−ვის ელი!”
მაგ−რამ სა−და ვარ? გზა ა−ღა−რა სჩანს,
ამ სიბ−ნე−ლე−შიც გა−ჭირ−და გავ−ლა;
შავ−მა ყო−რან−მა ფრთა ფრთას შე−მოჰკ−რა,
შავ−მა ყო−რან−მა თავ−ზე დამ−ჩხავ−ლა...
გა−და−იფ−რი−ნა და მო−მა−გო−ნა
დრო, უ−ბე−დო−ბის გვერ−დით მხლე−ბე−ლი,
ჟა−მი - ყვე−ლაფ−რის მქნელ-გარდამქმნელი,
სივრ−ცე - ყვე−ლაფ−რის მიმ−ტე−ვე−ბე−ლი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1911
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
