|
ქებათა ქება ნიკორწმინდას |
|
ქნა−რი, რო−გორც მინ−და.
ჩემთ−ვის დი−დე−ბუ−ლი
სხი−ვი გა−მობრ−წყინ−და.
მკვიდ−რად ა−ა−შე−ნა,
ვი−ნაც ა−ა−შე−ნა
და ცით და−ამშ−ვე−ნა
დი−დი ნიკორწმინ−და.
გზნე−ბით დამ−კარ−გა−ვი
გრძნე−ულ ჩუ−ქურთ−მე−ბით,
ქარ−გით დამ−ქარ−გა−ვი
ნა−ზი შუ−ქურთ−მე−ბით,
ნე−ტა ვინ ა−ზი−და,
ან რო−გორ ა−ზი−და,
რა ხელ−მა ა−ზი−და
მაღ−ლა ნიკორწმინ−და!
რა გან−ძი გვქო−ნი−ა,
რა მხნე, რა მდი−და−რი,
ჟღერს ქვის ჰარ−მო−ნი−ა -
და−რობს რამ−დი და−რი.
კარ−გად გა−მოჰკ−ვე−თა,
ვი−ნაც გა−მოჰკ−ვე−თა,
სიბრძ−ნით გა−მოჰკ−ვე−თა
მძლავ−რი ნიკორწმინ−და.
აქ რომ თა−ღე−ბი−ა,
სვეტ−თა შე−კო−ნე−ბა,
ი−სე ნა−გე−ბი−ა,
სიზმ−რის გე−გო−ნე−ბა.
ნე−ტა ვინ ა−ა−გო,
რა ნიჭ−მა ა−ა−გო,
რა მადლ−მა ა−ა−გო
სვე−ტი - ნიკორწმინ−და!
ვგრძნობ, ვით დი−ა−დი−ა
თორ−მე−ტი სარკ−მე−ლი,
ხა−ზებ−ში ან−თი−ა
ცე−ცხლი მი−სარქ−მე−ლი:
ნე−ტა ვინ ა−ან−თო,
რომ გრძნო−ბით ა−ან−თო
და წლებს გა−და−ან−დო
ნათ−ლად ნიკორწმინ−და!
ხვე−ულთ დი−ა−დე−ბა
ვხე−დავ - რა უხ−ვი−ა,
დრომ მას დი−ა−დე−მა
კრძალ−ვით შეუხ−ვი−ა.
ნე−ტა ვინ მოჰ−ქარ−გა,
და რო−ცა მოჰ−ქარ−გა,
შიგ მიჰკარგ-მოჰკარგა
გზნე−ბა - ნიკორწმინ−და!
მკვეთ−რი და მოქ−ნი−ლი
ხაზ−თა დას−რუ−ლე−ბა
ა−რის ა−მოდქმ−ნი−ლი
ნატვ−რის ას−რუ−ლე−ბა.
ეს ის სიმკ−ვეთ−რე−ა,
ეს ის სიმ−დიდ−რე−ა,
რა−ი−თაც მკვიდ−რი−ა
ძეგ−ლი - ნიკორწმინ−და!
შე−ნის სულმ−ნა−თი−სად
ასვ−ლა ე−რო−ვა−ნი:
ყე−ლი გუმ−ბა−თი−სა
მაღალღე−რო−ვა−ნი,
ცამ−დის ა−ღე−რი−ლი,
ნე−ბით ა−ღე−რი−ლი,
სათ−ნოდ ა−ღე−რი−ლი,
გშვე−ნის, ნიკორწმინ−და!
მზე−რა ქარ−თუ−ლი−ა
სივრ−ცის და−უნ−ჯე−ბით,
თვა−ლი გარ−თუ−ლი−ა
ფრთი−ან ფას−კუნ−ჯე−ბით:
ფრთე−ბი, ფრთე−ბი გინ−და,
კი−დევ ფრთე−ბი გვინ−და,
გინ−და და−ე−უფ−ლო
სივრ−ცეს ნიკორწმინ−და!
შენ ფრთა−მო−ღუ−ღუ−ნეს
ჟამ−თა სი−მაღ−ლე−ზე,
ჩვე−ნი სა−უ−კუ−ნე
გი−ცავს, უ−ახ−ლე−სი.
მძლავ−რი ხე−ლოვ−ნე−ბა,
ხალ−ხის ხე−ლოვ−ნე−ბა -
ბრ−წყი−ნავს სა−ქართ−ვე−ლოს
ქე−ბად ნიკორწმინ−და!
გალაკტიონ ტაბიძე 1947
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
