|
წუხელი, ღამით ქარი დაჰქროდა |
|
და−დიდ−ხანს, დიდ−ხანს არ და−მე−ძი−ნა;
მე მქონ−და ბი−ნა, თავ−შე−სა−ფა−რი,
მაგ−რამ ქა−რიშხალს არ ჰქონ−და ბი−ნა.
ხან კა−რებს უ−კან ა−ტირ−დე−ბო−და,
ხან და−რა−ჯობ−და სარკ−მე−ლის წი−ნა.
გა−და−მი−შა−ლა თვალ−წინ წარ−სუ−ლი
და მწა−რედ, მწა−რედ ა−მაქ−ვი−თი−ნა.
მი−სებრ პო−ე−ტი ვი−ყავ უც−ნო−ბი -
ვე−ხე−ტე−ბო−დი სევ−დი−ან ღა−მეს,
რამ−დენ ტკბილ ფიქ−რებს მო−ე−ღო ბო−ლო,
რამ−დენ ოც−ნე−ბას, რამ−დენ სი−ა−მეს!
წუ−ხე−ლი, ღა−მით ქა−რი დაჰქ−რო−და
და რო−ცა დი−ლით გა−მო−მეღ−ვი−ძა,
ყვი−თელ ფოთ−ლებს და დამსხვ−რე−ულ რტო−ებს
მი−მო−ე−ფა−რათ ყა−მი−რი მი−წა.
ბაღ−ში გა−ვე−დი... ი−ქაც ბი−ლიკ−ზე
ფე−ნი−ლი ი−ყო ფო−თო−ლი რბი−ლი,
და დიდ−ხანს, დიდ−ხანს ვხე−ტი−ა−ლობ−დი
წარ−სულ სიზმ−რებ−ში გა−დაფ−რე−ნი−ლი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1914
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
