|
მარმარილო |
|
და შიშ−ში გრძნობ−დე, რომ ახ−ლო−ა ბედ−ნი−ე−რე−ბა, -
ოჰ! რამ−დე−ნი−ა სი−ცო−ცხლე−ში ა−სე−თი წა−მი!
სულ−ში გე−ნი−ით ა−ტე−ხი−ლი რე−კავს ლერწა−მი,
და ვან-დეიკის ლან−დე−ბი−ვით მწვან−დე−ბა ღა−მე...
ოჰ! რამ−დე−ნი−ა, რამ−დე−ნი−ა ა−სე−თი რა−მე!
აჰყ−ვე ვარ−დის−ფერ სა−ფე−ხუ−რებს და აჰყ−ვე ი−სე,
რომ შენს წინ სხივ−ზე ლან−დად იდ−გეს ყრმა დიონი−სე;
გრძნობ−დე, რომ ი−სევ უკვ−და−ვი−ა თქვე−ნი მსგავ−სე−ბა:
ერთ−ნა−ირ სულ−ში ერთ−ნა−ირი მზის მო−თავ−სე−ბა,
ერთგ−ვა−რი სა−ხე, ერ−თი ცე−ცხლი და სი−თა−მა−მე...
ოჰ! რამ−დე−ნი−ა, რამ−დე−ნი−ა ა−სე−თი რა−მე!
აჰყ−ვე ოც−ნე−ბით მარ−მა−რი−ლოს თლილ სა−ფე−ხუ−რებს,
სა−დაც ყო−ველ მხრით პრაქ−სი−ტე−ლის თვა−ლი გი−ყუ−რებს, -
ცა სიყ−ვა−რუ−ლის და სი−ცო−ცხლის ძვირ−ფა−სი თა−სი.
და ყოფ−ნა ა−სე, მო−ლან−დე−ბა ა−სი ათა−სი,
რომ შენს გვირგ−ვინ−ზე წაშ−ლი−ლი−ა შა−ვი ნაპ−რა−ლი...
ოჰ! რამ−დე−ნი−ა, რამ−დე−ნი−ა ამგ−ვა−რად მთვრა−ლი!
გალაკტიონ ტაბიძე 1915
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
