|
ჰიმნი ქართულ ანბანს |
|
მა−რად მზე−ებრ გვი−ნათ,
ა−რა გუ−შინ
გაჩნ−დი თვა−ლის ჩი−ნად,
ა−რამედ მზით
ა−მო−ენ−თე ბრ−წყინ−ვად -
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის წი−ნად...
იმდ−რო−ი−დან
და−წყე−ბუ−ლი დღემ−დე -
როს გა−თენ−და,
მზით ან−თე−ბულ ზემ−დეგ,
სერ−ზე ა−ველ,
მთაწ−მინ−და−ზე შევ−დეგ
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის შემ−დეგ.
შენ სიძ−ვე−ლის
გმო−სავს ნე−ლი ხავ−სი,
ქვა−ზე ჭრი−ლი
ხარ ჩუ−ქურთ−მის მსგავ−სი -
დი−დის გზნე−ბით
ა−სე ი−ყავ სავ−სე
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის წი−ნად...
ცხრა−ას−ხუ−თი.
ოქ−ტომ−ბე−რი. ო−მი.
ჩემს ახ−ლოს დგას
კაცთ ა−ხა−ლი ტო−მი.
ხელთ უ−პყრი−ა
ლექს−თა ჩვენ−თა ტო−მი -
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის შემ−დეგ.
მა−რადისი
სი−ახ−ლე გაქვს ორ−ბის,
ხვე−უ−ლე−ბი
გრე−ხი−ლე−ბის ორ−ფის,
გაშ−ვე−ნებ−და
ახ−ლის წი−ნა−მორ−ბედს
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის წი−ნად...
სევ−დი−ა−ნის
და რო−დეს−მე ობ−ლის
გულმ−ხურ−ვა−ლე,
რო−გორც ზრუნ−ვა მშობ−ლის.
ხარ აღმდ−გე−ნი
ქა−ლა−ქის თუ სოფ−ლის
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის
შემ−დეგ.
შე−ნით მღერ−და
მომ−ღე−რა−ლი ვე−ფხვის,
უ−და−რებ−ლად
მცოდ−ნე ლექ−სის ხერ−ხის.
ეს შრი−ა−ლი
ი−ყო მრა−ვალ ვერხ−ვის
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის წი−ნად...
შენ სი−მე−ბი
მო−გაქვს ჩე−მი ქნა−რის,
შენ შეჰ−ხა−რი
თა−ვი−სუ−ფალ მხა−რეს,
შრო−მას ერთ−გულს,
თავ−და−დე−ბულს, ცხა−რეს,
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის შემ−დეგ.
ქა−ლიშ−ვი−ლი
შე−ნით მღერ−და ჩონ−გურს,
შენ ჯერ უშ−ლელს
მა−შინ ჰგავ−დი კო−კორს.
აწ სულ სხვა ხარ,
არ იმგ−ვა−რი, რო−გორც
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის წი−ნად...
კვლავ გვი−ნათე,
რო−გორც ეხ−ლა გვი−ნათ,
რა ი−ყო და
რა−ა ა−ხალ ბრ−წყინ−ვად -
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის წი−ნად,
ოც−და−ექვ−სი
სა−უ−კუ−ნის შემ−დეგ.
გალაკტიონ ტაბიძე 1947
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
