|
დამწველი თავის სიმშვენიერით |
|
დამშ−ვე−ნე−ბუ−ლი უხ−ვი გან−გე−ბით
ფეხ−თან პე−რან−გი იწ−ვა ცბი−ე−რი,
რო−გორც ელ−ვა−რე ფარ−შა−ვან−გე−ბი.
შიშ−ვე−ლი, წმინ−და, რო−გორც ნა−კა−დი!
დიდ−ხანს სა−ჭი−რო არ ი−ყო ხვეწ−ნა,
უ−ცხო სა−ხე−ზე შე−მო−ნა−ხა−ტი,
წარ−ბე−ბი - მშვი−დი და თმე−ბი - ძეწ−ნა.
მე სხვა ქა−ლებს ვერ და−ვე−მა−ლე−ბი,
მათ−ში ბევ−რი−ა პრო−ზა, ქრო−ნი−კა,
მაგ−რამ სხვა ი−ყო შე−ნი თვა−ლე−ბი
და შე−ნი კოც−ნა... ო, ვე−რო−ნი−კა!
გალაკტიონ ტაბიძე 1927
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
