|
ი.ა. |
|
ნუკ−რის თვა−ლე−ბით, თმით - მი−მო−ზე−ბით.
და მწუ−ხა−რე−ბის მა−ლე ნი−ავ−ში
მოფ−რინდ−ნენ ლურ−ჯი ან−გე−ლო−ზე−ბი.
შეშ−ლი−ლი სა−ხით ჯი−ო−და ქუ−ჩა,
შორს კი მზე დარ−ჩა და მშობ−ლის კე−რა!
მზე−ზე ჰყვა−ო−და სოფ−ლად ა−ლუ−ჩა
და გა−ის−მო−და დე−ბის სიმ−ღე−რა.
გალაკტიონ ტაბიძე 1915
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
