|
წიწამურში რომ მოკლეს ილია |
|
მა−შინ ე−პო−ქა და−თავ−და დი−დი,
ძვე−ლი სიმ−ღე−რა და იდი−ლი−ა,
ფან−ტას−ტი−უ−რი გა−მოჩნ−და ხი−დი.
მოჰ−ქონ−დათ წი−ნათ პას−ტო−რა−ლე−ბი,
ბაღ−თა მნა−თო−ბით გა−დამ−თოვ−რე−ბა,
რო−გორ ოხ−რა−ვენ მთა−ზე ქა−ლე−ბი,
რა მშვი−დი ი−ყო მა−თი ცხოვ−რე−ბა.
დრო ი−ყო:ომის ა−უ−სახ−ვე−ლი.
დღე−ებს ი−მე−დი ე−სა−კი−ლე−ბა,
რა მძლავ−რად ქუხ−და მა−თი სა−ხე−ლი,
რა დი−დი ი−ყო მა−თი დი−დე−ბა.
დად−გა ცხრა−ას რვა, ა−ხა−ლი ლან−დი
ჩემთ−ვის სიზმ−რებ−ში უც−ნო−ბი−ა ჯერ
ა−ხა−ლი წვიმა,ქარიმ,„დალანდ“
და მთე−ლი ხა−ნა წიგ−ნის:Crane aux flurs.
გალაკტიონ ტაბიძე 1920
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
