|
მგზავრის სიმღერა |
|
ეს და−ტე−ხი−ლი მთე−ბი,
დე−მო−ნი−სას ჰგავს წარ−ბებს
მძლავ−რი ნი−აღვ−რის ფრთე−ბი.
სუნთქ−ვა მაღ−ლი−დან მორ−ბის,
რო−გორც ქა−რუ−ლი რა−ში,
და ბუ−დე−ე−ბი ორ−ბის
მიჯ−გუ−ფე−ბუ−ლა მთა−ში.
უ−უძ−ვე−ლე−სი ცი−ხის
ჩანს ნანგ−რე−ვე−ბი შო−რი,
ჩქა−რი მდი−ნა−რის რი−ყეს
რგო−ლებს ა−ზო−მებს ქო−რი.
დგე−ბა სა−ღა−მო ჟა−მი,
მთებს ე−პა−რე−ბა რუ−ლი,
ჩქა−რა და−ეშ−ვი, ღა−მევ,
და და−მიმშ−ვი−დე გუ−ლი.
ჩქა−რა და−ეშ−ვი, ბინ−დო,
ფიქ−რი მო−მე−ცი წმინ−და,
ვი−საც ვენ−დე და მინ−დო,
კვლავ მო−მა−გონ−დეს, მინ−და.
მინ−და ა−ხა−ლი გზე−ბი,
მინ−და ა−ხა−ლი რა−მე,
გაბრ−წყინ−ვე−ბუ−ლი მთე−ბი,
გა−ნა−თე−ბუ−ლი ღა−მე!
გალაკტიონ ტაბიძე 1927
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
