|
დადგა აგვისტო |
|
დად−გა აგ−ვის−ტო. ცა რი−დე−უ−ლი
და−ი−სი−ცხე−ბა ი−სევ დილ-დილით;
ქა−ლაქს ე−დე−ბა მზე თვი−თე−უ−ლი
ყა−ყა−ჩო−ე−ბით, ტუხ−ტით, პილ−პი−ლით.
ი−სევე ჩქა−რი და უძ−ლე−ვე−ლი,
ვი−ცი, რა−და ვარ ა−სე ქა−რუ−ლი,
ჯერ ყვე−ლა−სა−გან მი−უკვ−ლე−ვე−ლი
აღ−მო−ვა−ჩი−ნე მე სიყ−ვა−რუ−ლი.
ეს სიყ−ვა−რუ−ლი და−ა−ცხრობს გოლ−ვას
და გა−გი−ჟე−ბას უფ−რო უ−ა−რესს,
სურ−ვი−ლი ი−სევ უ−შენს რე−ვოლ−ვერს,
ცას რომ ღრუბ−ლებ−მა გა−და−უ−ა−რეს.
ღრუბ−ლე−ბო შა−ვო, მზე−ო სა−პყა−რო,
მე აღ−ტა−ცე−ბის ზღვა−ში შე−ვე−ლი,
აღ−მო−ვა−ჩი−ნე მთე−ლი სამ−ყა−რო,
ქვეყ−ნისთ−ვის ჯე−რაც მი−უკვ−ლე−ვე−ლი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1925
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
