|
დღე გაფითრდა იაგუნდისა |
|
დღე გა−ფითრ−და ი−ა−გუნ−დის,
დგას ღრუბ−ლე−ბის ჯგუ−ფე−ბი.
რა−გინდ დი−დი გუ−ლი გქონ−დეს,
მა−ინც და−ი−ღუ−პე−ბი.
სა−ში−ნე−ლი მოსკ−და წვი−მა,
როს მ−ცხე−თა−ში წა−ვე−დი,
სად ა−ზი−და ძველ−მა ქიმ−მა
მწი−რის ცა, ვარსკვ−ლა−ვე−ბი.
არ გა−დი−ღო წვი−მამ გზამ−დე,
ტა−ლა−ხებს ვერ დავ−ზელ−დი,
და თა−ვი−დან ფე−ხე−ბამ−დე
მას−ხა, ძლი−ერ დავს−ველ−დი.
მე გავ−ცივ−დი. ა−ვა−და ვარ,
ძლი−ერ, ძლი−ერ ა−ვა−და.
ის მწა−რე დღე, გსურს თუ ა−რა,
მო−ვა თავისთა−ვა−და.
დღე გა−ფითრ−და ი−ა−გუნ−დის,
დგას ღრუბ−ლე−ბის ჯგუ−ფე−ბი.
რა−გინდ დი−დი გუ−ლი გქონ−დეს,
მა−ინც და−ი−ღუ−პე−ბი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1925
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
