|
ისევ ეფემერა |
|
ჩუ−მი შრი−ა−ლი სა−ი−დან ა−რი?
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს:
მა−ინც მწვერ−ვა−ლებს ე−დე−ბა ქა−რი.
დუ−მი−ლი გახ−და ვიწ−რო გა−ლი−ა,
დაუძინა−რი და უჩინა−რი,
მხო−ლოდ ი−მი−ტომ, რომ მა−ღა−ლი−ა,
მა−რად და მა−რად ტყდე−ბა ჩინა−რი.
რო−გორც ჩინა−რი - ი−სე პო−ე−ტი,
მისთ−ვის სი−მაღ−ლე ა−რის წა−მე−ბა,
ა−რა ღი−მი−ლით და ა−ლო−ე−თი
დაჰფა−რავს მტერ−თა ცილისწა−მე−ბა.
ის - მა−ღა−ლი−ა, დი−დი−ა მა−ინც!
მისთ−ვის მო−ის−მის ზა−რე−ბის ზა−რი:
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს,
მა−ინც მწვერ−ვა−ლებს ე−დე−ბა ქა−რი.
პო−ეტს მა−ი−სის სიზმ−რე−ბის ხილ−ვით
ე−სარ−კე−ბო−და პა−რიზის რკა−ლი,
მაგ−რამ უ−ეც−რად ქარ−ტე−ხი−ლი−ვით
მის ცხოვ−რე−ბა−ში შე−იჭ−რა ქა−ლი.
დე−მო−ნი−უ−რი არევ-დარევით
ყო−ვე−ლი მხრი−დან ა−ვარ−და ა−ლი.
სულ−ში დაჰქ−რო−და ქა−ლი ქა−რივით
და შეშ−ლი−ლი−ვით ჰკი−ო−და ქა−ლი.
ჰო, ლე−ლი−ა−ნი მა−შინ და−ქან−და,
ვით მწვერვა−ლიდან მე−რა−ნი მა−ლი.
კუ−ბო მიჰ−ქონ−დათ, არ−ვინ არ სჩან−და
და არ ტი−რო−და არც ერ−თი ქა−ლი.
ოჰ, სიყ−ვა−რუ−ლი ზღვე−ბის ქა−ფი−ა!
მი−ე−ცით წარ−სულს ელ−ვა ან ხმა−ლი,
რომ ა−მოკ−ვე−თოს ე−პი−ტა−ფი−ა:
“მის ცხოვ−რე−ბა−ში შე−იჭ−რა ქა−ლი”.
და პა−გა−ნი−ნიც... ორ−გი−ის ბა−დეს...
მა−ესტ−რო თა−სით გა−დაჰკ−რავს ღვი−ნოს,
ესტ−რა−და ნა−თელ ი−მე−დად ბა−დებს
აშ−ლილ ვოლ−ტორ−ნებს და პი−ა−ნი−ნოს.
ის დან−დო−ბი−ლი ი−ღებს ჭი−ა−ნურს
და სა−სახ−ლე−ებს ჰა−ერ−ში მო−დებს,
რომ მხა−რე−ე−ბი შე−ა−ჭი−ა−ნოს
და ლე−გენ−დე−ბი შო−რით ის−მო−დეს.
ა−რა! ა−რა−ა ი−მე−დი სი−მად,
ქალ−ნი ლან−დო−ბენ თლი−ლი თი−თე−ბით,
სი−მებ−თან ერ−თად ა−ტი−რებს ი−მათ
თვა−ლე−ბის ნა−ზი ქრი−ზო−ლი−ტე−ბით,
მათ მე−ოც−ნე−ბეს რომ ვარ−დი არ−გეს,
ის ნე−ბას აძ−ლევს სულს ი−თა−რე−შოს,
არ ხე−დავს ახ−ლო გაბ−ზა−რულ სარ−კეს
და უ−ი−მე−დო სა−პირ−ფა−რე−შოს.
რო−ცა ქარხ−ნე−ბი ისვ−რი−ან დორბ−ლებს,
ვერ−ჰარ−ნი, დრო−ის ახა−ლი დან−ტე,
თუ−ჯის ხე−ლე−ბით სძრავს მძი−მე ბორბ−ლებს,
გი−გან−ტი ცე−ცხლით მო−ან−და−მა−ტე.
და ტრი−ა−ლე−ბენ ბორბ−ლე−ბი ჩქა−რა
და, ინთ−ქე−ბი−ან ორთქლ−ში გვერ−დე−ბით.
ვერ−ჰარნ! გა−ის−მის მა−თი ხარხა−რი,
ნუ−თუ ა−რასდროს არ შევ−ჩერ−დე−ბით?
დად−გა დრო, რკი−ნამ ა−იდ−გა ე−ნა!
ის ი−თხოვს პა−სუხს, რო−გორც მკვლე−ლო−ბა,
და სას−ტი−კი−ა, რო−გორც გეე−ნა,
მი−სი სისწ−რა−ფის ულ−მო−ბე−ლო−ბა.
და ახრ−ჩობს თა−ვის ცხე−ლი თი−თე−ბით
მას−ვე, ვინც ი−მას სუ−ლი შთა−ბე−რა,
მოჰკ−ლეს ვერ−ჰარ−ნი! მაგ−რამ დი−დე−ბით
მას მო−ი−გო−ნებს ბე−დის სხვა წე−რა.
და დოს−ტო−ევს−კიც... მას თით−ქო ას−ჯერ
ნის−ლი−ან ღა−მით, ნის−ლი−ან ღა−მით,
მათ მი−უ−სა−ჯეს სიკვ−დი−ლით დას−ცა
და ის ე−ლო−და წამითი-წამით
ჯა−ლათს შე−მო−სულს ცი−ხე−ში წყნა−რად.
რა−ღაც ა−მა−ზე ღრმა, უფ−რო მე−ტი,
გა−უ−შუ−ქებ−ლად დარ−ჩე−ბა მა−რად -
ა−სე−თი ა−რის მი−სი პორტ−რე−ტი.
ი−გი არ სინ−ჯავს გა−მომხს−ნელ სა−ჭეს,
ე−ფი−ნე−ბო−და რა სა−ხეს ჩრდი−ლი.
სიკვ−დი−ლით დას−ჯა მას მი−უ−სა−ჯეს,
ვინ იგ−ლო−ვოს ის! რა−ა სიკვ−დი−ლი!
ე−შა−ფო−ტი−დან უ−ყუ−რებს შორს პანს
დღემ−დე თვა−ლე−ბის გამხდა−რი რე−ტი.
ა−სე−თი ა−რის მი−სი პორტ−რე−ტი...
ქა−რი ა−რა სჩანს, ქა−რი ა−რა სჩანს...
გალაკტიონ ტაბიძე 1922
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
