|
მალე ფერგადაშლილი |
|
ამწ−ვან−დე−ბა ტყე-ველი,
გა−იშ−ლე−ბა ყვა−ვი−ლი,
სურ−ნე−ლე−ბის მფრქვე−ვე−ლი;
გა−ცო−ცხლდე−ბა დაფ−ნა−რი,
მთის მწვერ−ვა−ლი, ტყის პი−რი,
და და−ივ−ლის ნარ−ნა−რი
გა−ზა−ფხუ−ლის ზე−ფი−რი.
წყნა−რი სევ−და მეწ−ვე−ვა,
წა−მი−ღებს სიმ−თა ჟღე−რა;
ნის−ლით გა−მო−ერკ−ვე−ვა
ჩე−მი გუ−ლის სიმ−ღე−რა.
ქვებს, ბა−ლა−ხებს და−ატკ−ბობს
ჰან−გი თა−ვი−სე−ბუ−რი,
მკაც−რი - მაგ−რამ ლა−მა−ზი,
ნა−ზი - მაგ−რამ ვე−ლუ−რი.
რო−დი მიყ−ვარს, გუ−ლისთქმა
თუ ნაღ−ველს არ ე−რე−ვა,
ა−თას ხმა−ში ჩე−მი ხმა
ამ ხმამ გა−ნა−ცალ−კე−ვა.
რო−დი მიყ−ვარს, გუ−ლისთქმა
თუ გულ−მა−ვე არ ჰპო−ვა,
ა−თას ხმა−ში ჩე−მი ხმა
ამ ხმამ გა−ნა−მარ−ტო−ვა...
გალაკტიონ ტაბიძე 1910
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
