|
ის |
|
გა−და−აქ−სო−ვა სარკმ−ლის მწვა−ნე ბროლს,
სარ−კეს ა−ნათრ−თოლს და−უ−ახ−ლო−ვა
და და−ა−თო−ვა სუ−რა−თებს, სა−წოლს.
მე და−მა−ვი−წყდა ძვე−ლი წვა−ლე−ბა
და ვა−ლა−ლე−ბა გრძნო−ბათ დამ−ხო−ბის,
და მახ−სოვს მხო−ლოდ ცის−ფერთ−ვა−ლე−ბა
ი−დუ−მა−ლე−ბა შო−რე−ულ ტრფო−ბის.
მო−მი−ახ−ლოვ−დი, ვით მთვა−რის შუ−ქი,
მი−თხარ, მა−ჩუ−ქე ოც−ნე−ბათ კრე−ბა.
უ−ჩინ−რად ჩნდე−ბა ვნე−ბათ ქარ−ბუ−ქი...
ეს მართ−ლა ხდე−ბა თუ მე−სიზმ−რე−ბა?
გალაკტიონ ტაბიძე 1915
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
