|
თეთრი პელიკანი |
|
მა−და−თოვ−ზე ა−პი−რებს,
გა−ა−ნა−თებს რეს−ტო−რა−ნი
ტი−ვე−ბი−ან ნა−პირს.
ა−სე მი−დის ეს ზამ−თა−რი
სიზ−მა−რი−ვით მდე−ვა−რი,
ა−სე რე−კავს სა−ზან−და−რი
უქ−მი, შე−მაქ−ცე−ვა−რი.
რომ ის−მო−დეს სა−ი−ათ−ნო−ვას
და−ჟან−გუ−ლი ჰან−გე−ბი,
მი−ე−თო−ვოს, მო−ე−თო−ვოს
კედ−ლებს ფარ−შე−ვან−გე−ბი.
სუ−ლი ტი−რის და როს ნა−ნას,
კოჭ−ლო სა−ჰაკ, ჰპირ−დე−ბი,
და−ა−ნე−ბე ფი−როს−მა−ნას
სევ−დი−ა−ნი ტვირ−თე−ბი,
რომ წა−ვი−დეს ეს ზამ−თა−რი
სიზ−მა−რი−ვით მდე−ვა−რი,
რომ რე−კავ−დეს სა−ზან−და−რი
უქ−მი, შე−მაქ−ცე−ვა−რი.
ოც−ნე−ბა−ო, ჩე−მო ძვე−ლო,
ვარ ღა−მე−თა მთე−ვე−ლი,
კი−დევ ბევ−რი სა−დღეგრ−ძე−ლო
დაგვრ−ჩა და−უ−ლე−ვე−ლი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1919
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
