|
მიცვალებულის ხსოვნა |
|
და შე−ში−ნე−ბა უ−მო−წყა−ლო სიმთვ−რა−ლეს ბა−დებს.
სახ−ლის კა−რებ−თან უ−მოძ−რა−ოდ მდგო−მა−რე ლან−დებს
ი−ცავს სიბ−ნე−ლე, შე−ეჭ−ვე−ბა და მდუ−მა−რე−ბა.
ლან−დი ქუ−ჩა−ზე აჩ−ქა−რე−ბით თავს უკ−რავს სხვა ლანდს,
ეს ცო−ცხლე−ბი−ა? ა−რა! გზებ−ზე მი−დი−ან მკვდრე−ბი
და სიბ−ნე−ლი−დან უ−ბი−ნა−ო მა−თი ცხედ−რე−ბი
სა−მა−რი−სე−ბურ უ−დაბ−ნო−ში სტო−ვე−ბენ ქა−ლაქს.
გალაკტიონ ტაბიძე 1919
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
