რუსთაველ!
და ან−გე−ლო−ზებრ წმინ−დად ა−მომ−სუნთქ−მე−ლო.
ნე−ტა−ვი მი−თხრან, ა−ნუ ზე−ცით−გა−ნა გად−მამ−ძა−ხონ,
ვინ გად−მო−აქ−ცი−ა შენ−ზედ, მე−ტათ კარ−გი უ−ცხო−ე−ბა ნე−ტა−რე−ბი−სა!...
ვინ მო−გი−ტა−ნა დიდ−სუ−ლოვ−ნე−ბის რტო სა−სუ−ფევ−ლიდ−გან?
ვინ გა−და−ი−პო თა−ვი−სი გუ−ლი ლე−სულ ალ−მა−სი−თა,
და ი−მა−ში ან−თე−ბუ−ლი სიყ−ვა−რუ−ლი ვინ გაჩ−ვე−ნა?
ვინ გაჩ−ვე−ნა მომფ−რი−ნა−ვი სუ−ლი დავ−ნე−ბუ−ლი სურ−ვი−ლი−თა.
ვინ გა−უ−რი−ა შენს მტკინ−ვა−რეს ცრემლ−ში ა−უ−ა−რე−ბელ−ში სიტკ−ბო...
ის ცრემ−ლი რომ−ლის მა−ღა−რო−ში შე−გუ−ბე−ბუ−ლი მე−ტათ წმი−და განბ−როლ−ვი−ლი?
ის ცრემ−ლი, რის ემ−ბა−ზით მი−აქვს ცის კა−მა−რის მო−სარ−წყა−ვათ მთვა−რე სრულ−სა?
რო−მელს მინ−დორ−ზე ი−ლო−ცავ−დი, რო−მელ ცთო−მილ−თა მოგ−ფი−ნეს მზის პო−დი−რი?
რო−მელს მდი−ნა−რეს მო−ი−თხრობ−დი შენს გუ−ლის წა−დილს?
რო−მელ მკურ−ნალ−მა გა−სო წამ−ლად უკვ−და−ე−ბა შენ?
რო−გორ სა−ი−დან ტკი−ვი−ლი სცან სოფ−ლის გუ−ლისა?
ნე−ტა რად ილ−მე ტკინ−ვა მი−სი დაუდგრომ−ლისა?
—
რომ−ლის სა−მო−თხი−სა ყვა−ვი−ლე−ბის სურ−ნე−ლე−ბით ავ−სი−ლი ხარ?
რო−მელ მხრის ე−დე−მი−სა წყა−რო გი−სომს?
რო−მელს სა−ნუგეშოს წალ−კოტ−ში ხარ აღზ−დი−ლი?
რამ−დე−ნი გვა−რი მფრინ−ვე−ლე−ბი ყო−ფი−ლან შენ−თან მო−სა−უბ−რედ?
რამ−თე−ნი ბრძე−ნი−სა−გან და−ლოც−ვი−ლი−ხარ?
რო−მელს ზდი−ლო−ბი−ანს სა−ზო−გა−დოს ე−კუთვ−ნი შენ?
ვინ მო−გართ−ვა მხედ−რო−ბი−სა განმკ−ვე−თე−ლი ბას−რი ძრი−ე−ლი!
ის რა ტყე ა−რის შენგ−ნით მოლ−ბენ მხეც−ნა−დირ−ნი გა−აფთ−რულ−ნი?
ის რო−მელი გვე−ლი ი−ყო შენ წინ კრძალ−ვით ა−მოწკ−რი−ტა გეს−ლი თვი−სი?
ი−ყო სა−და, და ვინ გითხრა?-„აგერ ხე−დავ? ცა პა−ტივს გცემს ღრუბ−ლის გრგვინვით!”
იმ დროს სიგ−რი−ლის ცვა−რიც მო−ვი−და გულ−სა შვე−ბე−ლი?
ვინ გას−წა−ვა ცხოვ−რე−ბი−სა წე−სი, - მე−გობ−რო−ბა, - და ზნე−ო−ბა?
სი−ხა−რუ−ლით და სი−კე−თი−ლით მო−ზღუ−დუ−ლი, - სცუ−რავ სი−ა−მოვ−ნე−ბა−სა ში−ნა!...
სიმ−დიდ−რე და დი−დე−ბა სულ ა−რა ჩანს ა−რად შენ−თან.
ჩან−გებ−ნე−ბი და ყო−ვე−ლი სა−მუ−სი−კო შე−გამ−კო−ბენ.
მგა−ლობ−ლე−ბი და მომ−ღე−რალ−ნი შე−მოგტრ−ფი−ან.
რა უნ−და იმ შენს მტერ−სა და−ვითს შენგ−ნით?
შე−ნი შუ−რით თა−ვი−სი ქნა−რი უ−კი−ა−ნეს ზღვა−ში გა−და−უგ−დი−ა,
და მწა−რეთ დას−ტი−რის სა−წყა−ლი ზე−და....
—
ა−ი, ეხ−ლა მეს−მის მთე−ლი ქვეყ−ნის ლექს-მგოსნების ღა−ღა−დე−ბა,
მა−რამ რუს−თა−ვე−ლის ხმო−ვა−ნე−ბა უფ−რო აღ−მა−ტე−ბუ−ლი−ა და
სატრ−ფი−ა−ლო−ა ი−მა−ზე!
—
თ. ა−ლექ−სანდ−რე ვახ−ტან−გის ძე ჯ. ორ−ბე−ლი−ა−ნი.
9 ივ−ლისს 1852-სა წელ−სა,
ალ−გე−თის ხე−ო−ბა−ში წ. სა−მე−ბის მთა−ზე.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - წერილი მეგობარს
თათულის ნაირ ადამიანებზე მინდა მოგიყვეთ. ასე მგონია, სამყაროს მთავარი ძალები მათ ძარღვებში მიედინება. ისინი ქმნიან ყველაფერს ამ ქვეყნად, რადგან რეალური ქმედება ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ბატკანილუარა ჭანტურია |
 |
ერთგულებამაია მიქაია |
 |
გაზაფხულივაჟა–ფშაველა |
 |
სულიკოაკაკი წერეთელი |
 |
მარიამიინგა ქორდელი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
საქართველოს ღირსილილი ნუცუბიძე |
|
იმერეთსვაჟა–ფშაველა |
 |
წმიდა გიორგიზვიად გამსახურდია |
 |
*** (პატარა ვარ?)ცირა ტურაშვილი |
 |
კიკლი კიკლიმაყვალა მრევლიშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
საქართველო ლამაზოანა კალანდაძე |
|
სიკვდილი გმირისავაჟა–ფშაველა |
|
მთათ მითხრეს...ვაჟა–ფშაველა |
 |
დაგვეხმარეთ, ბავშვებო!მანანა ტონია |
 |
ჰიმნი ქართულ ანბანსგალაკტიონ ტაბიძე |
