სიყმე სიბერედ ვაქციე

სიყ−მე სი−ბე−რედ ვაქ−ცი−ე,
ე−რი კი - ვე−რა ე−რა−და.
ი−მე−დი მქონ−და... ჩონ−გუ−რი
მოვ−მარ−თე, დავ−ჯე მღე−რა−და.

მე−წა−და, ჰან−გი მსმე−ნელ−თა
გუ−ლი−სა ა−მაზრ−ზე−ნა−და
ჰქმნი−ლი−ყო ჩემ−თა მოძ−მე−თა,
ცად ა−ე−წი−ა ზე−ნა−და.

შე−ვამ−კე მთე−ბი მაღ−ლე−ბი
და ბა−რი ათასფე−რა−და,
აზ−რი სა−ერ−თო, საქ−ვეყ−ნო
მინ−დო−და გასაკვე−რადა;
ა−მისთ−ვის თავ−სა დავ−წი−ე,
ვაქ−ცი−ე ნაცარ-მტვე−რადა.

ვა−დი−დე გმირ−თა სა−ხე−ლი,
მკლა−ვი და სუ−ლით დი−დო−ბა,
დავძ−რა−ხე ქვეყ−ნის ორ−გუ−ლი
და შე−უ−რა−ცხვყავ ფლი−დო−ბა;
სი−მაძღ−რე სიმ−შილ−ზე ვცვა−ლე,
ფუ−ფუ−ნე−ბა−ზე - მწი−რო−ბა.

მინ−დო−და არ შა−მე−ბღა−ლა
მე წმინ−და დედა-შვილობა.
პირ−ნათ−ლად მი−ვალ საფ−ლავ−ში,
მტკი−ცედ და−ვი−ცევ პი−რო−ბა.

ა−მას მითვ−ლი−ან ცოდ−ვა−და,
რა−შიც მე მიჩნ−და გმი−რო−ბა;
თავს დამ−ჩხა−ვი−ან ყორ−ნე−ბი,
გა−უ−მარ−თი−ათ ყრი−ლო−ბა.

შე−მირ−ცხვა ზო−გის ნა−მუ−სი,
გრძნო−ბა, აზ−რი და ზრდი−ლო−ბა:
კა−ცო−ბად და−უ−სა−ხი−ათ
სი−ჩერ−ჩე−ტე და ვი−რო−ბა!

რა მეთქ−მის? გუ−ლი მკვდა−რი−ა,
ცრემ−ლი მდის ნუგეშ-მწვე−ლა−და;
მე კაც−თა შო−რის მე−ტი ვარ,
უნ−და გა−ვიჭ−რა ვე−ლა−და,
რა−კი გა−დიქ−ცა ეშ−მა−კი
ტკბილ მო−სა−უბ−რე გვე−ლა−და
და თა−ნა−მოძ−მე ეს ჩე−მი -
მის ყუ−რისმგ−დე−ბელ ე−ვა−და,
როს გახ−და საქ−ვეყ−ნო საქ−მე
უ−სუ−სურთ სა−ღეჭ კე−ვა−და.
ვაჟა–ფშაველა 1907 წ.

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.