|
საყვარელო მამულო! |
|
შენს სი−ცო−ცხლეს ვფი−ცა−ვარ;
გულ−მა მხო−ლოდ შე−ნი მზე,
შე−ნი მი−წა ი−წა−მა.
შენს გა−ზა−ფხულს ვუმ−ღე−რი,
შენს აპ−რილს და მა−ი−სებს,
კალ−თას გა−და−გი−კოც−ნი,
უ−ბეს ვარ−დით ა−გივ−სებ.
მწა−რე ი−ყო წარ−სუ−ლი,
რომ დღე−ის მზით გე−ხა−რა,
ჩე−მო ტკბი−ლო მა−მუ−ლო,
ჩე−მო კარ−გო ქვე−ყა−ნავ!
გვლე−წეს, არ გა−ვი−ლე−წეთ,
გვწვავდ−ნენ, რო−დი და−ვიწ−ვით,
სად ხართ, ა−რაგ−ვე−ლე−ბო,
ვაჟ−კა−ცე−ბო კრწა−ნი−სის.
მტერ−ზე წა−მო−მარ−თუ−ლო,
სა−ა−კა−ძის მახ−ვი−ლო,
დრო−შავ თა−მა−რი−ა−ნო,
ა−რა−სო−დეს დახ−რი−ლო.
ბა−ზა−ლე−თის ტბის ძირ−ში
დარ−წე−უ−ლო აკ−ვა−ნო,
მა−მუ−ლისთ−ვის დამწ−ვა−რო,
გმი−რო მამა-პაპანო!
თქვე−ნი ქვეყ−ნის დი−დე−ბა,
ერ−თხე−ლაც რომ გაჩ−ვე−ნათ,
ი−ნატ−რებ−დით ნამდ−ვი−ლად,
ხელ−მე−ო−რედ გა−ჩე−ნას.
ვუმ−ღერ მი−წას მად−ლი−ანს
მზეს ჩა−მოღვ−რილს ზო−დე−ბად,
ლა−მაზ ქართ−ველ გო−გო−ნებს _
გულ−ზე ცე−ცხლის მო−დე−ბას.
ვუმ−ღერ ყვე−ლა მა−ი−ას,
ცოტ−ნე−სა და მა−მუ−კას,
ვი−საც მტერ−თან ბრძო−ლა−ში
წარ−ბის შეხ−რა არ უყ−ვარს.
ვუმ−ღერ ყვე−ლა ე−რეკ−ლეს,
ავ−თან−დილს და მზე−ქა−ლას,
ვინც მკერდს გა−და−უ−დაფ−ნავს
ნა−მუ−სი−ან ქვე−ყა−ნას.
ა−ი, ვის გა−მარჯ−ვე−ბას
და სი−ცო−ცხლეს ვი−ნატ−რებ,
მზე−ო, უფ−რო გაბრ−წყინ−დი,
მზე−ო, უფ−რო გვი−ნა−თე.
მი−წა ბა−რა−ქი−ა−ნი,
ოქ−როს−ფე−რი ყა−ნე−ბი...
საყ−ვა−რე−ლო მა−მუ−ლო,
გკოც−ნი, გე−თაყ−ვა−ნე−ბი.
ლილი ნუცუბიძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
