|
ჩემის კაცობის გვირგვინო |
|
ჩე−მო სამ−შობ−ლო მხა−რე−ო!
შენ−გან შო−ბი−ლი ოც−ნე−ბა
გულს შან−თად გა−ვი−ყა−რე−ო.
არ მი−მე−ფა−რო თვალ−თა−გან,
და−მი−ცევ, და−მი−ფა−რე−ო.
ბევრს ტანჯ−ვას გა−მოვ−ლი−ლი ვარ,
ბევ−რი დღე ვნა−ხე მწა−რე−ო.
არ და−ი−მალ−ვის, რო−გორც მზე,
რაც მე ცრემ−ლე−ბი ვღვა−რე−ო.
ის მო−ი−გო−ნე, მა−ინ−ცა,
ბე−ჩა−ვო არე-მარეო!
ჩემს ცრემლს უ−ბე−ში ი−ნა−ხავ,
ვი−ცი, სამ−შობ−ლოს მთვა−რე−ო;
არ მი−ღა−ლა−ტო, ოც−ნე−ბავ,
მნა−ხო−დი მალე-მალეო.
კი არ შე−მომ−წყრე, მი−მუხთ−ლო,
ი−ა−რო გარე-გარეო.
თუ ა−მას ი−ზამ, წი−ნა დღით
საფ−ლა−ვი გა−მი−თხა−რე−ო.
მოვკვ−დე, კაცთ ხე−ლი მე−რი−დოს.
ოც−ნე−ბავ, და−გი−ბა−რე−ო:
შენ მნა−ხე, შე−ნა, მარ−ტო შენ,
გულს მი−წა მო−მა−ყა−რე−ო.
ვაჟა–ფშაველა 1910 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
