|
ერთხელც იქნება, მოვკვდები |
|
მი−ვე−ბა−რე−ბი მი−წა−სა, _
გულ−სა და გრძნო−ბას შა−უ−რევ
ცი−ვის სა−მა−რის ქვი−შა−სა...
ჩემს გულ−სა და−ეხ−ვე−ვი−ან
გაშ−მა−გე−ბულ−ნი ჭი−ა−ნი,
ვე−ღა−რას მიშ−ველს ქვი−თი−ნით
ჩე−მი ლა−მა−ზი თმი−ა−ნი,
ტყუ−ი−ლად აშ−ფოთ−დე−ბი−ან
ჩემ−ნი წა−წალ−ნი ი−ა−ნი.
ა−მა−ოდ ჩა−მოსხ−დე−ბი−ან
ცი−დამ ვარსკვ−ლავ−ნი ბა−რა−და,
ას−ტეხს გლოვა-ზარს მდი−ნა−რე,
მაღ−ლით მომხ−ტო−მი ჩქა−რა−და,
მოსქ−დე−ბა კლდი−სა ნაპ−რა−ლი,
ჩა−ი−ჭე−დე−ბა ჭა−ლა−და...
ვაჰ−მე, მათ ვე−ღა−რა ვნა−ხავ
გა−დაქ−ცე−უ−ლი მკვდა−რა−და.
ვაჟა–ფშაველა
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
