|
გულს |
|
შემ−დეგ იქ−ცე−ვი მი−წა−და,
მა−ნა−მა სცო−ცხლობ ჩემ−თა−ნა,
შენც უნ−და ი−ყო ბი−ჭა−და!
რაც-კი რამ სა−სი−ცო−ცხლო−ა,
შეს−ვი, და−ლი−ე ხარ−ბა−და:
ზო−გი გვირგ−ვი−ნად და−იდ−გი,
ზო−გი ჩა−იც−ვი კა−ბა−და,
სა−წყევ−რად ი−სი−ცა კმა−რა,
რო−ცა ვიქ−ცე−ვით ლა−ფა−და;
როს მი−წას ვიწვ−ნეთ უგრძ−ნობ−ლად,
ჭია-ღუების საჭ−მე−ლად,
ა−ღარ გვე−ცა−ლოს სა−ტირ−ლად,
ა−ღარც სიმ−ღე−რის სათქ−მე−ლად,
სა−მა−რის ქვა−სა ზედ ეკ−რას
ნა−რი და შამ−ბი სან−თე−ლად;
ცა სჭექ−დეს, წვი−მაც დი−ო−დეს,
დი−ლის მზეც ამოდი−ო−დეს,
უ−რი−ცხვი გუნ−დი ყვა−ვილ−თა
მი−წი−დამ გამოდი−ო−დეს,
სატრ−ფო ჰკოც−ნი−დეს სატრ−ფოსა,
ჩვენ ერ−თიც არ მოგვდი−ო−დეს…
ვაჟა–ფშაველა 1892 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
