დედა და პოეტი

მე ვი−ცი, ჩემ−ში ო−რი ქა−ლი−ა _
ერ−თი ლექ−სებს წერს, მე−ო−რე ა−რა.
მე ვი−ცი, იმ ერთს რა უ−ხა−რი−ა,
მე−ო−რე _ გულ−ში რა ნაღ−ველს მა−ლავს.
ერ−თი ად−გე−ბა დი−ლა−ად−რი−ან,
მე−ო−რე _ ღა−მით სულ არ ი−ძი−ნებს...
ერთს რომ სა−ხე−ზე გან−თი−ა−დი აქვს,
მეო−რის თვალ−ზე ცრემ−ლი ციმ−ცი−მებს.
ერ−თი ა−რასდროს არ კვნე−სის ბედ−ზე,
მყუდ−რო ო−ჯა−ხის უ−ღელს შე−ე−ბა;
მე−ო−რე მუ−დამ ვი−ღა−ცას ე−ძებს,
შუ−ა ქა−ლაქ−ში ნიშ−ნავს პა−ე−მანს.
ერთს კალ−თა მუ−დამ ლხე−ნით ევ−სე−ბა
და ქვეყ−ნის წილ მზეს
თვი−თონ იხ−ვედ−რებს.
მე−ო−რე ამ−ბობს: რა გე−ლექ−სე−ბა,
ბავშ−ვი ტი−რის და აკ−ვანს მი−ხე−დე.
და ა−სე მუ−დამ: ა−რის ჭი−დი−ლი
უ−სას−რუ−ლო და და−უ−სა−ბა−მო,
გა−უ−ფე−რულ−და, რო−გორც მის−ჯი−ლი,
ყვე−ლა დი−ლა და ყვე−ლა სა−ღა−მო.
კმა−რა, გე−ყო−ფათ, ნუ−ღარ მა−წა−მებთ,
ჩე−მი ცხოვ−რე−ბა და−ვას უნ−დე−ბა,
შვი−ლებს ვა−ფი−ცებ, დე−დას ვა−წყნა−რებ,
მე−რე პო−ე−ტი გა−მე−ბუ−ტე−ბა.
და წლე−ბი ა−სე უბ−რად მი−დი−ან,
გზა, და−სახს−ნე−ლი, ვერ−სა−ით ვპო−ვე,
რო−მე−ლი დავთ−მო, ვერ გა−მი−გი−ა,
ვის გა−ვუ−ჯავრ−დე: დე−დას თუ პო−ეტს?
დე−და ხარ? შენ წინ ჩემს სულს ა−ვან−თებ,
მე შენს კე−რას−თან ვსუნთ−ქავ და ვხა−რობ,
პო−ეტს რა ვუ−ყო, ღა−მე−გა−ნა−თევს,
ჩე−მი ლექ−სის და სი−ცო−ცხლის წყა−როს.
ამ ფიქრს უთქ−ვე−ნოდ, არ−სად უვ−ლი−ა,
რა ვქნა, ვერც ერ−თი თუ ვერ გაგ−წი−რეთ,
მე ერ−თი ქა−ლის ციცქ−ნა გუ−ლი მაქვს,
ო−რივეს ტო−ლად გა−გი−ნა−წი−ლეთ.
ლილი ნუცუბიძე

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.