|
ლიკა და სარკე |
|
არ გა−უშ−ვეს დღე−საც ბაღ−ში,
მშობ−ლე−ბი კი მუ−შა−ობდ−ნენ,
მარ−ტოდ დარ−ჩა გო−გო სახლ−ში.
მოეწყინა,გასართობად,
დე−დის უჯ−რა გა−მო−ა−ღო,
განც−ვიფ−რე−ბით და−იყ−ვი−რა,
პი−რიც გა−ო−ცე−ბით და−ა−ღო.
სუ−ნა−მო და ტუჩ−სა−ცხე−ბი,
სალ−ფეთ−ქე−ბი ერთ−ჯე−რა−დი,
ფრ−ჩხი−ლის ლა−ქის ჯა−რი დახვ−და,
ღი−ლე−ბი ა−თას−ფე−რა−დი.
სარ−ჭე−ბი და სა−მაგ−რე−ბი,
ტო−ნა−ლუ−რი პუდ−რე−ბი,
კოს−მე−ტი−კურ ფანქ−რე−ბი,
სარ−კე და ბი−გუ−დე−ბი.
გა−ე−ხარ−და ლი−კუ−ნას,
ი−წყო თა−ვის გარ−დაქმ−ნა,
სარ−კეში იც−ქი−რე−ბა,
მოს−წონს გო−გო თან−და−თან.
ჩი−ტის ბუ−დედ და−ი−დო,
დე−დი−კოს ბი−გუ−დე−ბი,
მის−სა ლა−მაზ და−ლა−ლებს,
გა−და−აჭ−დო ხუნ−დე−ბი.
მე−რე სა−ცხი ა−ი−ღო და,
ტუჩს ი−ღე−ბავს, წყნა−რად, უბ−რად,
ვერ მო−ზო−მა, - პი−რი სულ მთლად,
ცხვი−რამ−დეც კი მო−ი−თხუპ−ნა.
კოს−მე−ტი−კურ ფან−ქარს დასწვ−და,
და−იგრ−ძე−ლა თვალ−თა ჭრი−ლი,
დე−დის ტუფ−ლიც მო−ი−ზო−მა,
უ−ცებ გახ−და ტა−ნაყ−რი−ლი.
ი−ცი−ნის და შე−ღე−ბილ თვალს,
და წამ−წა−მებს ძლივს−ღა არ−ხევს,
და კის−კი−სით საყ−ვე−დუ−რობს,-
ნუ მა−ცი−ნებ ციცქ−ნა სარ−კევ!-
ი−სე ბევ−რი ი−ხა−ლი−სა,
და−ა−ვი−წყდა მა−მა, დე−და,
მშო−ბე−ლი, რომ თავს წა−ად−გა,
მა−შინ გო−გოს ე−ცა ელ−და.
შუ−ა ო−თახ−ში დგას დე−დი−კო,
გა−ოგ−ნე−ბით ე−ძებს ლი−კას,
ამ−ბობს: „ვერ ვცნობს უ−ცხო გო−გოს,
მო−თხუპ−ნულს და კუდაბზიკას.“
გონს მო−ვი−და პა−წა−წი−ნა,
მო−ე−ძა−ლა მყის−ვე სევ−და,
მიხვ−და, ძლი−ერ გა−აბ−რა−ზა,
საყ−ვა−რე−ლი მი−სი დე−და.
ცრემლ−ნა−რე−ვად ა−ლუღ−ლუღ−და,
დგას დე−დის წინ თავ−დახ−რი−ლი,
„მე ვარ დე−დი შე−ნი ლი−კა“
ამ−ბობს ჩუ−მად, დარ−ცხვე−ნი−ლი.
დე−დამ სა−ხე მო−უ−ბა−ნა,
ძლივს მო−აძ−რო ბი−გუ−დე−ბი,
სა−ღა−მუ−რი გა−და−აც−ვა,
და−უ−ვარ−ცხნა ტალ−ღა თმე−ბი.
ჟო−ლოს ჩა−ი მი−ა−წო−და,
კვლავ სა−წოლ−ში ჩა−აწ−ვი−ნა,
შუბლ−ზე ფხა−ლი და−ა−ფა−რა,
და ა−ბე−ბი აყ−ლა−პი−ნა.
ლი−კას ძი−ლი მო−ე−რი−ა,
ოდ−ნავ შე−არ−ხი−ა ბა−გე,
და დე−დი−კოს ჩას−ჩურ−ჩუ−ლა,
დამ−ნა−შა−ვე ი−ყო სარ−კე.
მანანა ტონია 24.11.2013
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
