იმედი საზიკაული
შა−დე−დე−ბუ−ლი შხა−მი−თა,
ცრემ−ლი არ მოს−დის თვა−ლებ−ზე,
გვა−ეჭ−ვი−ა−ნებს ა−მი−თა...
რკი−ნის გუ−ლი აქვს ვაჟ−კაც−სა,
ცრემლს გულს−ვე ას−მევს ჯა−მი−თა,
საქ−ვეყ−ნოდ დარდ−სა არ გაჰ−ფენს,
ა−მო−ნა−დუ−ღარს გვა−მი−თა!
ვაჟს სიბ−რა−ლუ−ლი არ უნ−და,
არც ვის გე−ნუ−კავსთ ა−მი−სად...
დრო-და დრო ა−მო−იხვ−ნე−შებს
მა−ნუ−გე−შებ−ლად თა−ვი−სად.
შა−ი−ბუ−რე−ბა ნაღვ−ლი−თა,
რო−გორც მყინ−ვა−რი ნის−ლი−თა,
ამშ−ვე−ნებს თავ−სა, ვით მოყ−მე,
მტერ−ზე ხმალ-და-ხმალ მისვ−ლი−თა.
სოფ−ლი−სა, თე−მის ავ-კარგი
კვლავც უ−ტა−რე−ბავ კის−რი−თა;
ბევრს ა−რი გადმონაყა−რი,
ეხ−ლაც გულ−მაგ−რობს ი−მი−თა.
- მტერს ხომ არ და−უ−მარ−ცხე−ბავ,
სირ−ცხვი−ლი შა−უჭ−მე−ვი−ა?
იქ−ნე−ბა გმი−რი უ−ებ−რო
ურ−ჯუ−ლოს და−უძ−ლე−ვი−ა?
ტყვედ მის ცოლ-შვი−ლი წა−უს−ხამ,
სახლ-კა−რი და−უქ−ცე−ვი−ა?
სა−ზი−კა−უ−რის ქავ-ცი−ხეც
და−უშ−ლავ, და−ურღ−ვე−ვი−ა?
- ძმო−ბამ, ჯერ წარ−ბი ი−მისთ−ვის
ა−რა−ვის შა−ურ−ხე−ვი−ა!
- მაშ რა ახვ−ნე−შებს ვაჟ−კაც−სა?
რად ზის კარ-დაკეტილშია?
ხმას ა−ღარ ი−ღებს, ერთ−თა−ვად
ყა−ლი−ო−ნი სჩრავ პირ−ში−ა?
ა−ღარც საგ−ლო−ვოდ სამ მი−დის,
ა−ღარც გვი−ნა−ხავ ლხინ−ში−ა?!.
სულ მუ−დამ რო−გორ ვავ−ლი−ოთ
ლაშქრობა-გასაჭირშია?!
იქ−ნე−ბა სიზმა−რი ნა−ხა,
ლი−შან და−უდ−გა ცუ−დი−ა -
ეზ−მა−ნა, ბე−დი ფშა−ვი−სა
სამა−რის კარ−სა ჰყუ−დი−ა?
იქ−ნე−ბა შვი−ლი მო−უკვ−და,
ნასახელა−რი გუ−ტი−ა?
- შვი−ლიც მთე−ლი ჰყავს, დე−და−ცა,
ცი−ხეც ყელ−მაღ−ლობს ი−სე−ვა,
ა−გე−ბულს მწვა−ნის ლო−დე−ბით,
ვერ ჰზა−რავს მტრე−ბის მი−სე−ვა.
- რად ჰმა−ლავს ვაჟ−კა−ცის დარდ−სა,
გვი−თხარ, რად სტი−რის, რა−ზე−და?
ვაჟ−კა−ცის დარ−დის შა−ტყო−ბა
სხვა−საც მა−იყ−ვანს ჭკვა−ზე−და!..
- შვილს ვინ ახ−სე−ნებს, ან ცოლ−სა?
მე−ტი დარ−დი აქვს მა−ზე−და:
ცხე−ნი მა−უკვ−და ლურ−ჯა−ი,
ა−ღარა ჯდე−ბა სხვა−ზე−და.
ხატ−ში მით ა−ღარ მო−ვი−და,
ა−ღარ ჩა−მოჯ−და ჯარ−ზე−და.
რით-ღა წა−ვა−ლის ლაშ−ქარ−სა,
ლე−კებს რით გაჰყ−ვეს კვალ−ზე−და?
ვინ-ღა შა−აშ−რობს ტყვე−ებ−სა
ცრემლს, ჩა−მომ−დი−ნარს თვალ−ზე−და?
და−ჩაგ−რუ−ლე−ბის საშ−ვე−ლად
ხელს ვინ და−ი−დებს ხმალ−ზე−და?!
ცხენს გა−უ−თხა−რა სა−მა−რე,
და−მარ−ხა თა−ვის ხე−ლი−თა,
და−ულ−ბო ლურ−ჯას ლო−გი−ნი
მომსქდა−რის ცხა−რის ცრემ−ლითა.
არ გაჰხ−დის სვავ−თა საჭ−მე−ლად,
ყორ−ნე−ბის სა−წიწ−კა−რა−და
ნიავ-ქა−რივით მო−ა−რულს
რო−გორც მთას, ეგ−რევ ბა−რა−და,
ხშირ-ხშირად მხედ−რის მიმ−ტან−სა
ა−ვის და−ღისტ−ნის კა−რა−და.
ცხენს გლო−ვობს სა−ზი−კა−უ−ლი,
ი−მი−ტომ ა−რის ა−ვა−და!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
არ შეზღუდოთ ბავშვის შესაძლებლობები
თქვენი პატარას მისია ცხოვრებაში დამოუკიდებლობის მოპოვებაა. ასე რომ, როდესაც მას უკვე დამოუკიდებლად შეეძლება სათამაშოების მილაგება, მაგიდიდან თეფშის აღება და თავად ჩაცმა, ნება დართეთ და არ აუკრძალოთ. პასუხისმგებლობის თავის თავზე აღება ბავშვს ეხმარება თვითდამკვიდრებაში, ხოლო თქვენ მშვიდად ყოფნაში.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - რა უნდა ვიცოდეთ, როდესაც ბავშვი ხატავს
//ფერადი ფერების ფსიქოლოგიური მნიშვნელობა ბავშვებთან// ბავშვის მიერ ფერადი, კაშკაშა ფერების გამოყენება ხატვაში ფსიქოლოგიურად რამდენიმე მიმართულებით აიხსენბა.&n...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
მოგონებავაჟა–ფშაველა |
 |
ქართველი ქალიაკაკი წერეთელი |
 |
მუშაილია ჭავჭავაძე |
 |
კომბლე და მგელიელიზბარ გაბუნია |
 |
ბელი და სანდლებიმანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ჩხართვის ბარტყინათია დაშნიანი |
 |
ბაყაყურივასილ გულეური |
 |
კუთხეშოთა ამირანაშვილი |
 |
სიმღერა მამულზეხალხური |
 |
მუხა, ია და ენძელალუარა ჭანტურია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
არაჩვეულებრივი კონცერტიმანანა ტონია |
|
არწივივაჟა–ფშაველა |
 |
ჰიმნი ქართულ ანბანსგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
