|
მუდარა |
|
ცით მი−წის მა−ნა−თო−ბე−ლი,
რით არ მოგ−წყინ−და სი−ნათ−ლე,
სიბ−ნე−ლის და−მამ−ხო−ბე−ლი?
ერ−თხელ მკვდარ−თა−დაც ა−მო−დი,
ცივ−თა სა−მა−რეთ ცა−ზე−და;
მად−ლი−ა, ა−და−მის ძე−თა
ნათ−ლად და−ად−გე თავ−ზე−და.
მკვდარს მინ−და შე−ნი სი−ნათ−ლე,
ცო−ცხალს სი−ცო−ცხლე მკმა−რი−ა,
ტრფო−ბით ავ−სი−ლის გუ−ლისთ−ვის
ცა ღრუბ−ლი−ა−ნიც და−რი−ა.
თა−ვი−სი მზე მყავს ცო−ცხალსა,
თუ არ გჯობს, ა−რა მდა−რი−ა...
მა−შინ მი−ნა−თე, ტი−ა−ლო,
რო−ცა ვიქ−ნე−ბი მკვდა−რი−ა;
გულს გრძნო−ბა ა−ღარ შა−ეძ−ლოს,
თან ტკბი−ლი, თა−ნაც მწა−რი−ა,
უ−აზ−როდ, უ−სიყ−ვა−რუ−ლოდ
ჰლპე−ბო−დეს, რო−გორც ჩვა−რი−ა.
მა−შინ გა−მათ−ბე, ტი−ა−ლო,
მა−დი−ნე ცრემ−ლის ღვა−რი−ა
და მაგრძ−ნო−ბი−ნე თუნდ ერთ წამს,
სიყ−ვა−რუ−ლი−სა ძა−ლი−ა.
თუ მზე ხარ, მა−შინ მიმ−ზე−ვე,
მიშ−ვე−ლე, შე−მიბ−რა−ლი−ა!
ვაჟა–ფშაველა 1889 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
