|
დამისხი, დამალევინე |
|
რო−ცა მოვ−ცა−დე სო−ფე−ლი,
ჩემს უ−სირ−ცხვო−ბას ვკვი−რობ−დი.
ნუ მის−ხამ, ა−ღარ მეს−მე−ვა
კა−ხუ−რის ვა−ზის ნა−ჟუ−რი!
გულს მი−წყა−ლავს, გო−ნე−ბას მი−რევს
გა−ნა−გო−ნა−რი, ნა−ხუ−ლი.
ა−რაფ−რად ა−რა ვვარგ−ნილ−ვარ
მშო−ბე−ლი ქვეყ−ნის მსა−ხუ−რი.
არ−მად არ უნ−და შა−მერ−გოს
დე−დის რძის მსგავ−სი კა−ხუ−რი?
ა−რამი ა−რი ეგ ღვი−ნოც
ჩემ−ზე, ეს ქუ−დიც ნა−ხუ−რი.
ნუ მას−მევ, ა−ღარ მეს−მე−ვა,
ყელ−ში არ ჩა−დის, გუბ−დე−ბა.
აღ−მა წამ−ღე−ბი ოც−ნე−ბა
უბსკ−რუ−ლი−სა−კე ბრუნ−დე−ბა.
კა−ცო, გა−ი−გე, ირწ−მუ−ნე,
გუ−ლის ძარღ−ვე−ბის ტკრცი−ა−ლი!
რა−კი არ იშ−ლი, ა−მივ−სე
შხამ-ნაღველითა ფი−ა−ლი.
ი−მას შე−ვირ−გებ, ღირ−სიც ვარ
უ−ღირ−სი, ოხერ-ტიალი!
პუ−რიც წა−ი−ღეთ, არ მინ−და,
ა−რამი ა−რი ჩემ−ზედა:
ვე−რა ვუშ−ვე−ლე მი−წა−სა,
ა−ნე−ულს, მო−სულს ქერ−ზე−და,
ჯე−ილ−მა ახ−ლა რას ვუშ−ველ?
თმა გა−მი−თეთრ−და ყბებ−ზე−და.
ვაჟა–ფშაველა 1909 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
