|
მთა და ბარი |
|
ცე−რად დაჰ−ყუ−რებ ბარ−სა−ო?!
რად−გა−ნაც ძი−რით გიც−ქე−რის,
მით არ უ−ყად−რებ თავ−სა−ო?
სა−ლის კლდე−ე−ბით ა−მა−ყობ,
თოვ−ლი−თა, ყი−ნუ−ლი−თა−ო;
კენ−კე−შა, ურძან-ქუჩითა,
პირიმზე-მწირულითაო.
შენ ა−რად მოგ−წონს ბა−რი−სა
დი−დი სიმ−დიდ−რე ხი−ლი−თა,
ოქ−როთ ნა−ქარ−გი გულ-მკერდი,
ზედ მარ−გა−ლი−ტის ღი−ლი−თა;
არ-რადმე გე−ჭაშ−ნი−კე−ბა
ვარ−დის გა−ფურჩქვ−ნა დი−ლი−თა,
გუ−ლით დარ−დე−ბის გა−დაყ−რა
წით−ლის კა−ხუ−რის ღვი−ნი−თა.
შე−ნი ძმა ა−რი ბა−რიცა.
სთველ-ზაფხულ ბა−რა−ქი−ა−ნი,
გმირთ სისხ−ლით შა−ღე−ბი−ლი აქვს
ვე−ლე−ბი ბა−ლა−ხი−ა−ნი.
შე−ნი ხე−ვე−ბიც იქ ჩა−დის,
ხე−ვე−ბი კალ−მა−ხი−ა−ნი.
სა−ფუძვ−ლად, მთა−ო, ბა−რი გაქვს,
ი−ცო−დე, ტა−ლა−ხი−ა−ნი.
თუ ის ჩა−ვარ−და უფსკ−რულ−სა,
შენ თან ჩაყ−ვე−ბი ნი−ა−და;
არ გარ−გებს, თო−რო შენ ი−ცი,
მთავ, ა−მა−ყობა ფრი−ა−და.
ვაჟა–ფშაველა 1889 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
