|
ხატის წინ |
|
ან−თი−ა წმინ−და სან−თე−ლი
და სა−ი−დუმ−ლო პარ−პა−ლით
ბნელს ფან−ტავს მი−სი ნა−თე−ლი.
მყუდ−როდ, უხ−მოდ და უძ−რა−ვად
დნე−ბა, ვით მსხვერპ−ლი დი−ა−დი,
რომ მად−ლით გა−ას−პე−ტა−კოს,
თვა−ლუწვ−დო−მე−ლი წყვდი−ა−დი!
მივ−ჩე−რე−ბი−ვარ ამ დიდ ძალს
მწარ-ტკბილად ჩა−ფიქ−რე−ბუ−ლი;
მე−ცა უ−სი−ტყვოდ, უძ−რა−ვად,
ცის სვე−ტად გაქ−ვა−ვე−ბუ−ლი.
რა−ღაც უც−ნა−ურ ერ−თო−ბას
ვხე−დავ სან−თელს და ჩემ შუ−ა!
მხო−ლოდ ვგრძნობ... თვა−რა ვერ სწვდე−ბა
ჩე−მი გო−ნე−ბა და ჭკუ−ა.
სან−თე−ლი ჩე−მი ხორ−ცი−ა,
სი−ცო−ცხლე - მოკ−ლე პატ−რუ−ქი,
ნა−თე−ლი - ჭკუ−ა-გო−ნე−ბა,
ი−მათ−გან გა−მო−ნა−შუ−ქი.
ჩე−მი ხა−ტი−ა სამ−შობ−ლო,
სა−ხა−ტე - მთე−ლი ქვე−ყა−ნა,
და რომ ვიწ−ვო−დე, ვდნე−ბო−დე,
არ შე−მიძ−ლი−ა მეც გა−ნა?
კი... მაგ−რამ მნა−თე არ−სად ჩანს,
ჩემ−თან მომ−ტა−ნი ცე−ცხლი−სა,
ის მო−ცი−ქუ−ლი მო−მავ−ლის,
მსგავ−სი ჭიკ−ჭი−კა მერ−ცხლი−სა!
აკაკი წერეთელი 1894 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
