|
თოვლი |
|
ა−რე−მა−რე და−ფა−რა.
_ გი−ხა−რი−ა?
_ ძა−ლი−ან!
_ ვი−გუნ−და−ვოთ?
_ ა−ბა რა!
_ ეს ვინ მო−დის?
_ გი−გა.
_ თან რა მო−აქვს?
_ ცი−გა.
“ცი−გა სხვებ−საც ათხოვე”, _
დე−დამ და−ა−რი−გა.
ჩვენ არ ვი−ცით დაღ−ლა!
რა ვა−კე−თოთ ახ−ლა?
_ თოვ−ლის პა−პა დავდ−გათ
იმ გო−რა−ზე, მაღ−ლა!
ე−ერ−თი გუნ−და,
ო−ო−ო−რი გუნ−და,
ახ−ლა თა−ვის დადგ−მაც უნ−და!
ო−რი თვა−ლი, ცხვი−რი, პი−რი, _
პა−პა დად−გა გა−საკ−ვი−რი!
ხელ−ში _ ჯო−ხი.
თავ−ზე _ ვედ−რო.
_ რა აკ−ლი−ა?
_ თოვ−ლის ბე−ბო!
უჰ, რამ−დე−ნი ვი−ხა−ლი−სე?!
და−მი−წითლ−და ლო−ყე−ბი.
ახ−ლა სახლ−ში გა−ვიქ−ცე−ვი
და ამ ამ−ბებს მოვყ−ვე−ბი!
ფიფ−ქი მო−დის, არ ი−ლე−ვა.
ი−სევ თოვს და თოვს და თოვს...
ბა−ბუ ამ−ბობს: ა−მის−თა−ნა
დი−დი თოვ−ლი არ მახ−სოვს...
ბე−ბო ამ−ბობს: ცხე−ლი ჩა−ი
ხომ უხ−დე−ბა ა−სეთ ა−მინდს?
ჰო−და, ჩა−იც მი−ირთ−ვით და
ეს ცხელ-ცხე−ლი ლო−ბი−ა−ნიც!
თამარ ფხაკაძე
|
ლექსები ზამთარზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
