|
სამი კნუტი |
|
ცე−ტა, ზან−ტა, ბუ−ტი−ა.
ცე−ტა დახ−ტის
ალთა-ბალთას,
უ−კან დას−დევს
ბატს და ქა−თამს,
თვა−ლებს ი−სე
ა−ცე−ცებს,
ვერ გა−ვი−გეთ,
რას ე−ძებს...
ხან ტყე−ში−ა,
ხან - მინ−დორ−ში,
ხან - ხე−ზე და
ხან სხვენ−ზე.
ზან−ტა დარ−დი−მან−დი−ა,
ბაფ−თი−ა−ნი ფრან−ტი−ა,
ა−რა−ფერ−ზე არ ფიქ−რობს,
სულ დი−ვან−ზე აგ−დი−ა.
ა−სე ნე−ბივ−რო−ბა−ში
ა−თე−ნებს და ა−ღა−მებს.
სახლს რომ ცე−ცხლი გა−უჩნ−დეს,
თვალს არ და−ა−ხამ−ხა−მებს.
ბუ−ტი−ა კი
ბუ−ტუ−სუ−რა,
და−ხეთ, სულმთ−ლად
თავს გა−სუ−ლა!
ში−ნა−უ−რებს
გა−ე−ბუ−ტა
რა−ღაც მი−ზეზ-
მი−ზეზით,
შინ შე−მოსვ−ლა
ა−ღარ უნ−და
და საწ−ვი−მარ მილ−ზე
ზის...
„რას გვემ−დუ−რის ნეტავ?!“ -
კი−თხვას ვერ−ვინ ბე−დავს...
სახლ−ში სა−მი კნუ−ტი−ა:
ცე−ტა, ზან−ტა, ბუ−ტი−ა.
ვა−ი, ი−მათ დე−დას!
გივი ჭიჭინაძე
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე, ლექსები თამაშზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
