|
რამ შემქმნა ადამიანად |
|
რა−ტომ არ მო−ვედ წვი−მა−და,
რომ ვყო−ფი−ლი−ყა−ვი მუ−და−მა
ღრუ−ბელთ გულ-მკერდის მძი−ვა−და,
მი−წა−ზე გად−მო−საგ−დე−ბად
ცვა−რად ან თოვ−ლად ცი−ვა−და?
არ გამ−წი−რავ−და პატ−რო−ნი
ა−სე ოხ−რად და ტივ−ლა−და!
ცა−ში−ვე ა−მი−ტა−ცებ−და,
თან მა−ტა−რებ−და შვი−ლა−და.
ა−სე არ დამ−ჭირ−დე−ბო−და
სულ მუ−დამ ყოფ−ნა ფრ−თხი−ლა−და.
მზის მოტრ−ფი−ა−ლე ვივ−ლი−დი
სიკვ−დი−ლის გა−მაწ−ბი−ლა−და;
მაღ−ლა ცა, დაბ−ლა ხმე−ლე−თი
მე მექ−ნე−ბო−და წი−ლა−და.
გა−ვი−ხა−რებ−დი, მთა-ბარსა
ო−დეს ვნა−ხავ−დი მწვა−ნე−და,
მორ−წყულ−სა ჩე−მის ოფ−ლი−თა,
ყვა−ვი−ლებს შიგ−ნით, გა−რე−თა.
გა−და−ვუშ−ლი−დი გულ-მკერდსა
დღი−სით მზეს, ღა−მით მთვა−რე−სა.
სი−ცო−ცხლეს ვაგრძ−ნო−ბი−ნებ−დი
მო−მაკვ−დავ არე-მარესა.
თოვ−ლად ქცე−ულ−სა გულ−ში−ა
ცე−ცხლად ი−მე−დი მრჩე−ბო−და,
რომ ი−სევ ჩე−მი სიკვ−დი−ლი
სი−ცო−ცხლედ გა−დიქ−ცე−ო−და
და გა−ნახ−ლე−ბულ ბუ−ნე−ბას
ყელ-ყურზე მო−ეხ−ვე−ო−და.
ვაჟა–ფშაველა 1913 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
