ვაჟა-ფშაველას ნაამბობი
ვინ გა−მამ−ზა−და სა−ბე−დის−წე−როდ!
ნუ−თუ ამ ქვეყ−ნად მისთ−ვის მო−ვე−დი,
რომ უნ−და მხო−ლოდ ლექ−სე−ბი ვწე−რო!
ნუ−თუ სხვა რა−მე, სიმ−ღე−რის გარ−და,
ვერ უშ−ვე−ლი−და ტკი−ვი−ლებს ჩემ−სას!
ან რა−ტომ ა−რის, რომ ყო−ველ ქალ−თან
გა−მიჯ−ნუ−რე−ბა მჩვე−ვი−ა ლექ−სად?
უ−მე−გობ−რო−ბა არ მიგ−ლო−ვი−ა
და არც მო−ლექ−სე მყავს წი−ნა−პა−რი,
მე ზღა−პა−რი თუ გა−მი−გო−ნი−ა,
ბა−ბუ−ა−ჩე−მის თქმუ−ლი ზღა−პა−რი,
და მხო−ლოდ ჯი−ში მი−მაგ−რებს სტრი−ქონს,
ჯი−ში გმი−რუ−ლი, ჯი−ში ქარ−თუ−ლი,
ბა−ბუ−ა−ჩე−მი ვაჟ−კა−ცი ი−ყო,
სა−ტე−ვა−რით და ცხე−ნით განთქმუ−ლი.
მან დიდ მუხ−ნარ−ში მოჰკ−ლა ტა−ხე−ბი
და მა−თი ხორ−ცით მზრდი−და ნი−ა−დაგ,
მი−ტომ არ მიყ−ვარს მე არტა−ხე−ბი
და მი−ტომ ვარგ−ვარ ა−და−მი−ა−ნად!
მან ერ−თხელ გან−გებ დამ−კო−და მხარ−ში
და უ−ცოდ−ვე−ლი სისხ−ლი მა−დი−ნა,
სველ ბა−ლა−ხებ−ში დამ−ტო−ვა ბავშ−ვი
და მწვერ−ვა−ლე−ბი გა−დი−ნა−დი−რა.
მას შემ−დეგ ბევ−რის მკლა−ვი ავ−ცე−ლე,
შვე−ბაც ვი−გე−მე და გა−ჭირ−ვე−ბაც,
და ვიდ−რე ლექ−სად არ გა−დავ−წე−რე,
მა−ნამ−დე მკლავ−და მე ეს ჭრი−ლო−ბა.
ბა−ბუ−ა−ჩემ−მა ბუ−ნე−ბის კა−რი
გა−მი−ღო ოხვ−რით და სიმ−ძი−მი−ლით
და შთა−მა−გო−ნა, რომ ლექ−სი ა−რის
კა−ცის და ქვეყ−ნის გუ−ლისტ−კი−ვი−ლი.
მან შე−მაყ−ვა−რა სამ−შობ−ლო ჩე−მი,
რომ−ლისთ−ვის ბევრ−მა სისხ−ლი დაღ−ვა−რა,
მან შე−მაყ−ვა−რა ბუ−ნე−ბის ცრემ−ლი
და სა−ლა−მუ−რიც მან შე−მაყ−ვა−რა.
სამ−შობ−ლოს ტრფო−ბით გუ−ლი დავ−სე−რე,
მათ−რობ−და, რო−გორც ღვი−ნო ყვა−რუ−ლი
და ვიდ−რე ლექ−სად არ გა−დავ−წე−რე,
მა−ნამ−დე მკლავ−და ეგ სიყვა−რუ−ლი.
ლექს−მა კი შეკ−რა ჭრი−ლო−ბა ცი−ვი
და გა−ა−ნა−თა ჩე−მი კა−ცო−ბა
და ჩე−მი გუ−ლის ყო−ველგვარ ტკი−ვილს
მხო−ლოდ და მხო−ლოდ ლექს−მა ა−ჯო−ბა.
ვერც დე−დის ხელ−მა, ვერც სატრ−ფოს ეშხ−მა
ვერ გა−მი−ყუ−ჩა ჭა−ბუკს ი−ა−რა,
და ჩე−მი გუ−ლის გმი−რუ−ლი კვნე−სა
მარ−ტო−დენ ლექს−მა გაიზი−ა−რა.
მეც მი−ტომ ვბე−დავ არ−წი−ვულ ყი−ვილს,
რო−ცა გულს გაჰკ−რავს ცი−ვი ნი−ა−ვი,
რომ ლექ−სი შვე−ლის ყო−ველგვარ ტკი−ვილს
და ლექ−სი თვი−თონ ტკი−ვი−ლი ა−რი.
და რად−გან მერ−გო ვი−ყო პო−ე−ტი ―
ჩე−მი ცხოვ−რე−ბის სა−ბე−დის−წე−როდ,
რად−გან ამ ქვეყ−ნად მისთ−ვის მო−ვე−დი,
რომ უნ−და მხო−ლოდ ლექ−სე−ბი ვწე−რო,
რად−გან სხვა რა−მე, სიმ−ღე−რის გარ−და,
ახ−ლაც ვერ შვე−ლის ტკი−ვი−ლებს ჩემ−სას, ―
მჯე−რა, ამ დი−ად ბუ−ნე−ბის კარ−თან
მე თვით სიკვ−დილ−საც გარ−დავქმნი ლექ−სად!
ლექსი 12 წლის და უფროსი ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 12-დან ~ 16 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
გაუზიარეთ თქვენი ცოდნა გარემოზე ზრუნვის შესახებ სხვა მშობლებს და ბავშვებს.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
გიგივაჟა–ფშაველა |
 |
სალაღობოლადო ასათიანი |
|
მხედართა ძველი სიმღერავაჟა–ფშაველა |
 |
სად არის სათვალე?იულან ტუვიმი |
 |
ჩემს მინერვასდავით მაჩაბელი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
დაბნეული ამიკონუნუ ჯანელიძე |
 |
დედას!ანი კაპანაძე |
|
ხიდო, მოგენდე, ჩამიტყდივაჟა–ფშაველა |
 |
ნუციკო სოფელშიმანანა ქურდაძე |
 |
ნუ ალაგებ ბებიკოსოფო გასიტაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ხარაბუზა და ფუტკარიაკაკი წერეთელი |
 |
ისევ ეფემერაგალაკტიონ ტაბიძე |
|
დაგვიანებული პასუხი აკაკისვაჟა–ფშაველა |
 |
უცნაური სიზმარიმანანა ტონია |
|
მკვეხარა მხატვარიმანანა ტონია |
