|
არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა! |
|
ქართ−ვე−ლი ქა−ლი თვა−ლებ−მაყ−ვა−ლა,
ჩე−მი თბი−ლი−სი და ფი−როს−მა−ნი,
არ ვი−ცი, ა−სე რამ შე−მაყ−ვა−რა!
მოკვ−და თუ ა−რა, ყვე−ლამ ა−ცხო−ნა,
ცო−ცხა−ლი არ−ვინ არ მიიკა−რა,
მე ფი−როს−მა−ნის ქუ−ჩა−ზე ვ−ცხოვ−რობ
და ყო−ველ დი−ლით ვხვდე−ბი ნი−კა−ლას.
ძილ−გა−ტე−ხი−ლი და ა−რე−უ−ლი
ჭი−ქა ა−რაყით გა−იხს−ნის მა−დას,
მე−რე შეკრ−თე−ბა, ვით მთვა−რე−უ−ლი
და ორ−თა−ჭა−ლის ლა−მა−ზებს ხა−ტავს.
ქარ−თუ−ლი ზე−ცა, ქარ−თუ−ლი ზვა−რი,
მტკვა−რი მღვრი−ე და მტკვა−რი ანკა−რა…
ჩე−მი თბი−ლი−სი და ფი−როს−მა−ნი,
არ ვი−ცი, ა−სე რამ შე−მაყ−ვა−რა!
ლადო ასათიანი 1939
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
