|
ლალის მამალი |
|
პატარა ლალი დევიძეს
ლა−ლის მა−მალს ვინ არ იც−ნობს -და−დის, რო−გორც ბე−და−უ−რი,
ქათ−მებს მარჯ−ვედ ხელმძღ−ვა−ნე−ლობს,
ა−რის მა−თი მე−თა−უ−რი.
ა−მა−ყი და ყო−ყო−ჩა−ა,
არ ი−კა−რებს არ−ვის ახ−ლოს
და ვე−რა−ვინ ვერც გა−ბე−დავს
უ−ბა−ტო−ნოდ ხე−ლი ახ−ლოს.
მუ−დამ ჩხუ−ბობს, არ ის−ვე−ნებს,
მა−მა−ცი და მხი−ა−რუ−ლი,
უყ−ვარს კარ−გი სა−კენ−კისთ−ვის
ეზო-ეზო სი−ა−რუ−ლი.
მხო−ლოდ ერ−თი მწუ−ხა−რე−ბა
გულს უ−ღო−ნებს ლა−ლის მა−მალს,
ყვე−ლა თა−ვის ტოლ-ამხანაგს
ე−უბ−ნე−ბა ი−გი ა−მას:
რომ ყიყ−ლი−ყო ა−ღარ ის−მის,
და−ურჩრ−დი−ლავს ქარხ−ნის მი−ლებს,
რომ მის ნაცვ−ლად გა−თე−ნე−ბას
ხალხს საყ−ვი−რი ა−ტყო−ბი−ნებს.
და წუხს ლა−ლი. რა ქნას ლა−ლიმ,
სურს მა−მა−ლი ა−ნუ−გე−შოს,
ნაირ-ნაირ სა−კენკს უყ−რის
უნ−და, ხმა რომ გა−უ−კე−თოს.
და მა−მა−ლიც, ოქ−როს−ფე−რი,
წა−იგრ−ძე−ლებს კი−სერს კვნე−სით.
ყი−ვის, მაგ−რამ ეს ყი−ვი−ლი
დღეს ა−რა−ვის ა−ღარ ეს−მის...
ხალხს შრო−მის−კენ მო−უ−წო−დებს
საყ−ვი−რე−ბის მ−წყობ−რი ბა−ნი,
ლა−ლის მა−მალს მა−ინც არ სურს
გა−ი−ტე−ხოს იხ−ტი−ბა−რი.
ა−სე ამ−ბობს: მე ყიყ−ლი−ყოს
ვე−რა−ვინ ვერ და−მა−ვი−წყებს,
ყო−ველ დი−ლით - სხვებს თუ ა−რა -
ლა−ლის მა−ინც გა−ვაღ−ვი−ძებ!
ლადო ასათიანი 1941
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
