ლექსი ვეფხვისა და მოყმისა
შიბნ გა−ვი−ა−რე კლდი−სა−ნი,
მო−ვი−ნა−დი−რენ, დავ−ლა−ხენ,
ბი−ლიკ−ნი ჭი−უ−ხი−სა−ნი.
შა−მამხვ−დეს კლდი−სა თავ−ზე−და
ხო−რო−ნი ჯიხ−ვე−ბი−სა−ნი,
ჯიხვ−სა თოფ დავ−კარ ბერ−ხენ−სა,
ჭა−ლას ჯახნ იქ−ნენ რქი−სა−ნი.
შავ−ვარ−დი ვე−ფხვსა ნა−წოლ−სა,
დრონ იყვ−ნეს შუ−ა−ღა−მი−სა−ნი,
ვე−ფხვი რომ წა−მა−მიფ−რინ−და,
თვლა−ნი მა−რისხ−ნა ხთი−სა−ნი.
შა−იბ−ნეს ვე−ფხვი, მოყ−მე−ი,
მა−შინ და−იძრ−ნეს მი−წა−ნი,
კლდე−ე−ბი ჩა−მა−ინგ−რივ−ნეს,
შტონ და−ი−ლეწ−ნეს ტყი−სა−ნი,
დრო ა−რარ დარ−ჩა მოყ−მე−სა,
ხა−ნი რო ჰქონ−დეს ცდი−სა−ნი.
ფარ−სა უ−ფა−რებს, ვერ ჰფა−რავს,
ვე−ფხვი ჩქა−რი−ა კლდი−სა−ნი,
გა−ზით გა−ართვ−ნა კალ−თა−ნი,
ჯაჭ−ვი−სა ჯავ−შა−ნი−სა−ნი.
მოყ−მემაც ხელ−ში ი−ყარ−ნა
ვა−და−ნი თა−ვის ხმლი−სა−ნი.
მა−შინ გა−უჭ−რა ფრან−გულ−მა,
დრონ იყვ−ნეს წაქ−ცე−ვი−სა−ნი.
ვე−ფხვი კლდით გად−მა−ე−კი−და,
ჩა−მა−ა−წით−ნა ქვი−შა−ნი.
თა−ოდ კლდის თავ−ზე შა−მაწ−ვა
მოყ−მე სუ−ლა−მამ−დი−ნა−რი,
ქვი−შას მაჰ−ღე−ბავს წით−ლა−და,
სისხ−ლი ზედ ჩა−მამ−დი−ნა−რი.
ვინ ე−ტყვის მა−გის დე−და−სა,
კარს უს−ხედს ქადაგ-მკითხავნი.
უ−ერ−თოდ კი არ ი−ხარჯ−ნეს
ჩვენ მო−ნა−დი−რის ი−სარ−ნი.
ი−ა−რე−ბო−და დე−და−ი
ტი−რი−ლით თვალც−რემ−ლი−ა−ნი,
ჩემს შვილს გზად ვე−ფხვი შაჰყ−რი−ა
გა−ჯავ−რე−უ−ლი, ტი−ა−ლი,
ჩემს შვილს - ხმლით, ი−მას - ტო−ტი−თა
დღე და−უ−ღამ−დათ მზი−ა−ნი.
არც ვე−ფხვი ი−ყო ჯა−ბა−ნი,
არც ჩემ შვილ შახვ−და ჭკვი−ა−ნი,
მათ და−უ−ხო−ცავ ერ−თურ−თი,
არ დარ−ჩენ სირ−ცხვი−ლი−ან−ნი.
ტირ−ლით წყლუ−ლებს უხ−ვევ−და
ვე−ფხვის კლან−ჭე−ბით დაჭ−რილ−სა,
შვი−ლო, არ მახკვ−დი, შენ გძი−ნავ,
და−ქან−ცუ−ლი ხარ ჯა−ფი−თა,
ეგ შე−ნი კა−ბის კალ−თე−ბი
ტი−ალ−მა რო−გორ დაფ−ლი−თა?
შენც ი−მის სა−ფერ ჰყო−ფილ−ხარ,
ხმა−ლი ქნვა−ში გა−გიცვ−და.
არც ი−მან მოგ−ცა მე−ტი დრო,
ა−ღარც შენ და−ა−ცა−ლი−ა,
ვე−ღარც შენ და−ი−ფა−რი−ე
შენ ხელთ ნა−ჭე−რი ფა−რი−ა,
ვე−ღარცა ვე−ფხვმა ტო−ტე−ბი,
ხმალ−მა და−კუ−წა ძვა−ლი−ა.
მა−გის მეტს ა−ღარ გი−ტი−რებ,
შენ არ ხარ სა−ტი−რა−ლი−ა.
ლაშ−ქარ−ში, მე−გო−ბარ−ში−ა
არ ი−ყავ სა−წუ−ნა−რი−ა.
მშვი−დო−ბით, ჯვა−რი გე−წე−როს,
ე−გეც სა−მა−რის კა−რი−ა,
ერთ შვილ ხო მა−ინც გაგ−ზარ−დე,
ვე−ფხვებ−თან მე−ო−მა−რი−ა.
ხან ვე−ფხვი, ხან თა−ვის შვი−ლი
ე−ლან−დე−ბო−და მძი−ნარ−სა,
ხან ვე−ფხვი ვი−თომ ი−მის შვილს
ტან−ზე−ით აყ−რის რკი−ნა−სა,
ხან კი−დენ ი−მისი შვი−ლი
ვე−ფხვს გა−და−ავ−ლევს ყი−რა−სა.
ა−ი, ამ სიზმ−რებს ხე−დავ−დის,
გა−მა−ეღ−ვი−ძის მტი−რალ−სა.
ხან ი−ფიქ−რებ−და, უ−დე−დოდ
გაზრ−და ვი−ნა თქვა შვი−ლისა,
იქ−ნე−ბა ვე−ფხვის დე−და−ი
ჩემ−ზე მწა−რე−და სტი−რი−სა.
წა−ვი−დე, მეც იქ მი−ვი−დე,
სამ−ძი−მარ უ−თხრა ჭი−რი−სა,
ი−სიც მი−ამ−ბობს ამ−ბავ−სა,
მეც უ−თხრა ჩე−მი შვი−ლისა,
ი−მასაც ბრა−ლი ექ−ნე−ბის
უ−წყა−ლოდ ხმლით დაჭ−რი−ლი−სა!
ლექსი 10 ~ 12 წლის ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 10-დან ~ 12 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ეს განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მაშინ, თუკი თქვენი შვილი თანამშრომლობაზე უარს ამბობს. შეეცადოთ დაიჭიროთ მისი კარგი ქცევები. ბავშვები იმეორებენ იმას, რასაც ექცევა ყურადღება
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა პატარებისთვის)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
შეჯიბრება საღორიის ტყეშინოდარ დუმბაძე |
 |
გეტერაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
მელაკუდა სასამართლოზეელიზბარ გაბუნია |
 |
ამირანივაჟა–ფშაველა |
|
ქებათა ქება ნიკორწმინდასგალაკტიონ ტაბიძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ცელქი ნიკოსოფო გასიტაშვილი |
 |
ბებია ქათამილელა ცუცქირიძე |
 |
ჩემო კარგო ქვეყანავ, რაზედ მოგიწყენია!..ილია ჭავჭავაძე |
|
წამიყვანე ზოოპარკშისოფო გასიტაშვილი |
 |
ეტლზედბესიკი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ისევ ეფემერაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ვარდიდავით მაჩაბელი |
|
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
 |
ქებათა-ქებააკაკი წერეთელი |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
