|
მეხანძრე სპილო |
|
რომ გი−ამ−ბოთ ზღა−პა−რი,
რო−გორ ცუ−დად მო−იქც−ნენ,
და−თო, ზვი−ო, ბა−ქა−რი.
ლაშქ−რო−ბა−ზე წა−ვიდ−ნენ,
განვ−ლეს დი−დი მან−ძი−ლი,
ტყე−ში ცე−ცხლი და−ან−თეს ,
და შე−ათ−ბეს სა−დი−ლი.
თურ−მე მთლად არ ჩამქ−რა−ლა,
მი−ა−ტო−ვეს ნა−ცა−რი,
ნი−ავ−მა და−უ−ბე−რა,-
ტყე−ში გაჩნ−და ხან−ძა−რი.
ცე−ცხლის სუ−ნი პირ−ვე−ლად,
თურ−მე ტუ−რამ გა−ი−გო,
და მთე−ლი ტყე საბ−რა−ლომ,
სულ კი−ვი−ლით ა−ი−ღო.
ი−ქეთ ვე−ფხვი აზ−მუვლ−და,
ვინ კი−ვის?- მე ვუშ−ვე−ლი,-
ა−ბღავ−ლე−ბულ ფურ ი−რემს
მოს−დევს პა−ტა−რა შვე−ლი.
მე−ფე ლომ−სა ე−ახლ−ნენ
კურ−დღლე−ბი და ზღარ−ბე−ბი,
და ყურ−ში უ−ჩურ−ჩუ−ლეს,
სამ−წუ−ხა−რო ამ−ბე−ბი.
მგელს ბო−ლი ჩა−უყ−ლა−პავს,
ციყვ−მა ფე−ხი და−იწ−ვა,
მე−ფე ლო−მო გვიშ−ვე−ლე,
გე−ვა−ლე−ბა დაგ−ვიც−ვა.
ტყეც ყვი−რის და ხმა−უ−რობს,
ტო−ტებს იწვ−დის , ვით ხე−ლებს,
არ დაგვ−ტო−ვოთ ამ ცე−ცხლში,
მე−გობ−რე−ბო გვიშ−ვე−ლეთ!
ნაძ−ვი კვნე−სის, ში−შის−გან,
ცრემ−ლი ჩა−მოს−დე−ნი−ა,
ტყის თავ−ზე კი ღრუ−ბე−ლი,
უკ−ვე შა−ვი ფე−რი−ა.
ლო−მი წა−მო−ი−მარ−თა,
გას−ცა გან−კარ−გუ−ლე−ბა,
სირ−ბი−ლი, რომ არ ი−ცის,
აქ არ−ვინ მე−გუ−ლე−ბა.
ჩქა−რა გა−მო−აღ−ვი−ძეთ,
თუ ვინ−მე−ა მძი−ნა−რე,
ტყი−დან სწრა−ფად გა−ვიქ−ცეთ,
აქ−ვე ა−რის მდი−ნა−რე.
მე−რე წყა−ლი მოვ−ზი−დოთ,
რა−საც შევძ−ლებთ პი−რით,
ვი−ნაც ტყეს გა−და−არ−ჩენს,
ის იქ−ნე−ბა გმი−რი.
ყვე−ლა ტყი−დან გა−მორ−ბის,
დათ−ვი, ზებ−რა, მე−ლი−ა,
ხან−ძა−რი რომ ჩა−აქ−რონ,
მე−ტის−მე−ტად ძნე−ლი−ა.
ეს რა ჭი−რი გვეწ−ვი−ა,
რა დღე დად−გა ა−ვი,
ჩქა−რა ტყეს მი−ვეშ−ვე−ლოთ,
აკ−ვარ−ჩხავლ−და ყვა−ვი.
დამ−ნა−შა−ვე დავ−სა−ჯოთ,
სად ა−რი−ან ბი−ჭე−ბი?
რად და−ან−თეს აქ ცე−ცხლი?,
ა−ჟივ−ჟივდ−ნენ ჩი−ტე−ბი.
ტყე რომ მართ−ლა და−იწ−ვეს?-
რა ვქნათ მა−ი−მუ−ნებ−მა?
გა−და−ხე−დეს ერთ−მა−ნეთს,
გა−უ−ფუჭ−დათ გუ−ნე−ბა.
ჭი−ანჭ−ვე−ლაც ფუს−ფუ−სებს,
ა−რა−ვის არ სცა−ლი−ა,
ცე−ცხლს წყალს ი−სიც აპ−კუ−რებს,
დახ−ტის სწრა−ფად კა−ლი−ა.
კის−რე−ბი დაგ−რეხ−ვი−ათ,
სირ−ბი−ლისგან ჟი−რა−ფებს,
და−ო−თხი−ლი კენ−გუ−რუ,
ჩან−თი−თაც წყალს მი−ათ−რევს.
ეს ხომ ზღვა−ში წვე−თი−ა,
აღ−რი−ალ−და აფ−თა−რი,
იწ−ვის მშობ−ლი−უ−რი ტყე,
ვერ ჩა−აქვ−რეს ხან−ძა−რი.
ა−ქეთ- ი−ქით სირ−ბი−ლით,
უკ−ვე ყვე−ლა და−ოს−და,
სად ი−ყო და სად ა−რა,
უ−ცებ სპი−ლო გა−მოჩნ−და.
მან კი დინ−ჯად, ცხო−ვე−ლებს,
გა−და−ავ−ლო თვა−ლი,
მდი−ნა−რი−დან ხორ−თუ−მით,
ა−მოსვ−რი−პა წყა−ლი.
ა−რის ერ−თი ამბა−ვი,
თავ−ში ცე−მა, ზა−რი,
ხმა−უ−რის−გან მი−წა−საც,
გა−უ−დის ზანზა−რი.
მე−რე ჩვე−ნი სპი−ლუ−კა,
სწრა−ფად წა−ძუნ−ძულ−და,
უღ−რან ტყეს,რომ უშ−ვე−ლოს,
მა−საც ძლი−ერ უნ−და.
ხორ−თუ−მი ზე ას−წი−ა,
გად−მო−უშ−ვა წვი−მა,
ცე−ცხლიც მყის−ვე მი−ნავლ−და,
ლომ−მაც გა−ი−ღი−მა.
ყვე−ლა მად−ლით შესც−ქე−რის,
მდაბ−ლად უხ−რის თავს,
ხე−ე−ბიც კი მად−ლო−ბას,
ა−ტა−ნენ თბილ ქარს.
და დგას სპი−ლო ა−მა−ყად,
ნაძ−ვებ−ში გა−ხი−დუ−ლი,
მართ−ლაც და−იმ−სა−ხუ−რა,
გმირ - მე−ხანძ−რის ტი−ტუ−ლი.
თავ−გან−წირ−ვით მებრ−ძოლ−ნი,
ცხო−ველ−ნიც შე−მი−ქი−ა.
დამ−ნა−შა−ვეთ დას−ჯა კი,
მე თქვენთ−ვის მო−მინდ−ვი−ა.
მანანა ტონია 7.11.2013
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
