|
მეურმის სიმღერა |
|
(ვუძღვნი ალ. კავსაძეს)
რო−გორ ძა−ლი−ან დაბ−ნელ−და,მთვა−რეც ა−რა ჩანს ტი−ა−ლი!
რო−დი ა−ნა−თებს ბნელს ღა−მეს
ამ ჩე−მის ურ−მის ჭრი−ა−ლი!
ა−რაგვში უნ−და გა−ვი−დე,
ბო−ბოქ−რობს, მო−აქვს ლო−დე−ბი!
ა−დე−ვე−ბუ−ლა და, რა ვქნა,
ხა−მი მი−ბი−ა მოზვ−რე−ბი.
წმინ−დავ გი−ორ−გი! მიშ−ვე−ლე,
ნუ−რას შე−მამ−თხვევ ავ−სა−ო;
წვრი−ლი მებ−რალ−ვის ცოლ-შვილი,
თო−რემ არ ვზო−გავ თავ−სა−ო.
ნუ ა−ა−ტი−რებ დედა-ჩემს.
ი−ო−რა−მა−ანთ ქალ−სა−ო,
ხშირს თმას ნუ მო−აჭ−რე−ვი−ნებ
ქალ−თამ−ზეს, ჩემ−სა და−სა−ო.
თავს და−მი−ნე−ბებს ბალ−ღებ−სა
ცო−ლი, გაჰყ−ვე−ბა სხვა−სა−ო.
მო−გი−ვალ ღა−მის სა−თევ−ლად,
სან−თელს ა−გინ−თებ სამ−სა−ო.
ცის−კარ−მაც ა−მო−ა−შუ−ქა,
კე−ლაპტ−რად ეკვ−რის ცა−სა−ო.
თენ−დე−ბა, აღა−რა ბნე−ლა,
კარ−გა გა−იგ−ნებთ გზა−სა−ო.
გა−ი−წით, თქვე−ნი ჭი−რი−მე,
ჩე−მო შვინ−დავ და გი−შე−ლა,
გა−ვე−დით სამშ−ვი−დო−ბო−სა,
ეგ ა−რი, ღმერთ−მა გვიშ−ვე−ლა!
გა−ი−წით, ჩე−მო ხა−რე−ბო,
თქვენ გე−ნაც−ვა−ლეთ ქედ−ში−ა!
არც ერთს არ გაგცვ−ლით სხვა−ზე−და,
თუნდ ო−რი მომ−ცენ ერთ−ში−ა.
ვაჟა–ფშაველა 1910 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
