სილაჟვარდე ანუ ვარდი სილაში
რო-გორც ნაწ-ვი-მარ სი-ლა-ში ვარ-დი,
ჩე-მი ცხოვ-რე-ბის გზა სიზ-მა-რი-ა
და შო-რე-უ-ლი ცის სი-ლაჟ-ვარ-დე.
შე-მო-ი-ღა-მებს მთის ნაპ-რა-ლე-ბი,
და თუ რო-გორ-მე ი-სევ გა-თენ-და-
ღა-მე-ნა-თე-ვი და ნამთვ-რა-ლე-ვი,
დაღ-ლილ ქა-ლი-ვით მი-ვალ ხა-ტებ-თან!
ღა-მე-ნა-თე-ვი და ნამთვ-რა-ლე-ვი
მე მი-ვეყრდ-ნო-ბი სა-ლო-ცავ კა-რებს,
შე-მო-იჭ-რე-ბა სი-ონ-ში სი-ონ-ში სხი-ვი
და თეთრ ო-ლა-რებს ა-ა-ელ-ვა-რებს.
და მა-შინ ვი-ტყვი: ა-ჰა! მო-ვე-დი
გე-დი დაჭ-რი-ლი ოც-ნე-ბის ბა-ღით!
შე-ხე-დე, დასტკ-ბი ყმაწ-ვი-ლურ ბე-დის
დაღ-ლილ ხე-ლე-ბით, წა-მე-ბულ სა-ხით!
შე-ხე-დე! დასტკ-ბი! ჩე-მი თვა-ლე-ბი,
წი-ნათ რომ ფეთქდ-ნენ ცვრე-ბით, ი-ე-ბით, -
ღა-მე-ნა-თე-ვი და ნამთვ-რა-ლე-ვი
სავ-სე-ა ცრემლ-თა შურისძი-ე-ბით!
დასტკ-ბი! ა-სე-ა ყვე-ლა მგოს-ნე-ბი?
შენს მო-ლო-დინ-ში ა-სე-ა ყვე-ლა?
სუ-ლი, ვედ-რე-ბით გა-ნა-ო-ცე-ბი,
შენს ფერხთ ქვეშ კვდე-ბა, რო-გორც პე-პე-ლა.
სად ა-რის ჩემთ-ვის სა-მა-გი-ე-რო?
სა-ბედ-ნი-ე-რო სად ა-რის სუ-ლი?
ვით სა-მო-თხი-დან ა-ლი-გი-ე-რი,
მე ჯო-ჯო-ხე-თით ვარ და-ფა-რუ-ლი!
და რო-ცა ბე-დით და-წყევ-ლილ გზა-ზა
სიკვ-დი-ლის ლან-დი მო-მეჩ-ვე-ნე-ბა,
გან-სას-ვე-ნე-ბელ ზი-ა-რე-ბა-ზე
ჩემ-თან არ მო-ვა შე-ნი ხსე-ნე-ბა!
და-ვიკ-რებ ხე-ლებს და გრი-გა-ლი-ვით
გა-მა-ქა-ნე-ბენ სწრა-ფი ცხე-ნე-ბი!
ღა-მე ნა-თე-ვი და ნამთვ-რა-ლე-ვი
ჩემს სა-მა-რე-ში ჩა-ვეს-ვე-ნე-ბი.
დე-და-ო ღვთი-სავ, მზე-ო მა-რი-ამ!
რო-გორც ნაწ-ვი-მარ სი-ლა-ში ვარ-დი,
ჩე-მი ცხოვ-რე-ბის გზა სიზ-მა-რი-ა
და შო-რე-უ-ლი ცის სი-ლაჟ-ვარ-დე.
გალაკტიონ ტაბიძე 1917
