|
სილაჟვარდე ანუ ვარდი სილაში |
|
რო−გორც ნაწ−ვი−მარ სი−ლა−ში ვარ−დი,
ჩე−მი ცხოვ−რე−ბის გზა სიზ−მა−რი−ა
და შო−რე−უ−ლი ცის სი−ლაჟ−ვარ−დე.
შე−მო−ი−ღა−მებს მთის ნაპ−რა−ლე−ბი,
და თუ რო−გორ−მე ი−სევ გა−თენ−და-
ღა−მე−ნა−თე−ვი და ნამთვ−რა−ლე−ვი,
დაღ−ლილ ქა−ლი−ვით მი−ვალ ხა−ტებ−თან!
ღა−მე−ნა−თე−ვი და ნამთვ−რა−ლე−ვი
მე მი−ვეყრდ−ნო−ბი სა−ლო−ცავ კა−რებს,
შე−მო−იჭ−რე−ბა სი−ონ−ში სი−ონ−ში სხი−ვი
და თეთრ ო−ლა−რებს ა−ა−ელ−ვა−რებს.
და მა−შინ ვი−ტყვი: ა−ჰა! მო−ვე−დი
გე−დი დაჭ−რი−ლი ოც−ნე−ბის ბა−ღით!
შე−ხე−დე, დასტკ−ბი ყმაწ−ვი−ლურ ბე−დის
დაღ−ლილ ხე−ლე−ბით, წა−მე−ბულ სა−ხით!
შე−ხე−დე! დასტკ−ბი! ჩე−მი თვა−ლე−ბი,
წი−ნათ რომ ფეთქდ−ნენ ცვრე−ბით, ი−ე−ბით, -
ღა−მე−ნა−თე−ვი და ნამთვ−რა−ლე−ვი
სავ−სე−ა ცრემლ−თა შურისძი−ე−ბით!
დასტკ−ბი! ა−სე−ა ყვე−ლა მგოს−ნე−ბი?
შენს მო−ლო−დინ−ში ა−სე−ა ყვე−ლა?
სუ−ლი, ვედ−რე−ბით გა−ნა−ო−ცე−ბი,
შენს ფერხთ ქვეშ კვდე−ბა, რო−გორც პე−პე−ლა.
სად ა−რის ჩემთ−ვის სა−მა−გი−ე−რო?
სა−ბედ−ნი−ე−რო სად ა−რის სუ−ლი?
ვით სა−მო−თხი−დან ა−ლი−გი−ე−რი,
მე ჯო−ჯო−ხე−თით ვარ და−ფა−რუ−ლი!
და რო−ცა ბე−დით და−წყევ−ლილ გზა−ზა
სიკვ−დი−ლის ლან−დი მო−მეჩ−ვე−ნე−ბა,
გან−სას−ვე−ნე−ბელ ზი−ა−რე−ბა−ზე
ჩემ−თან არ მო−ვა შე−ნი ხსე−ნე−ბა!
და−ვიკ−რებ ხე−ლებს და გრი−გა−ლი−ვით
გა−მა−ქა−ნე−ბენ სწრა−ფი ცხე−ნე−ბი!
ღა−მე ნა−თე−ვი და ნამთვ−რა−ლე−ვი
ჩემს სა−მა−რე−ში ჩა−ვეს−ვე−ნე−ბი.
დე−და−ო ღვთი−სავ, მზე−ო მა−რი−ამ!
რო−გორც ნაწ−ვი−მარ სი−ლა−ში ვარ−დი,
ჩე−მი ცხოვ−რე−ბის გზა სიზ−მა−რი−ა
და შო−რე−უ−ლი ცის სი−ლაჟ−ვარ−დე.
გალაკტიონ ტაბიძე 1917
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
