|
ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი |
|
მას მიჰყ−ვე−ბო−და წვი−მა და ქა−რი;
მისთ−ვის იმ წამ−ში არ ი−ყო ღმერ−თი,
მისთ−ვის არ ი−ყო ქრის−ტე და ჯვა−რი.
იგრძ−ნო, რომ მა−ინც სა−ოც−რად ცხე−ლა.
გა−დიძ−რო ქუ−დი. მხურ−ვა−ლე შუბ−ლი.
წვი−მის წვე−თე−ბი მარცვ−ლე−ბის ხე−ლა,
სი−ა−მოვ−ნე−ბა ამ გრილ ღრუ−ბე−ლით.
თით−ქოს არ გრძნობ−და სახ−ლებს და კედ−ლებს,
ძი−ლით და−ბუ−რულს არ გრძნობ−და მხა−რეს.
ეტ−ლე−ბი ცვლიდ−ნენ მი−მა−ვალ ეტ−ლებს,
რო−გორც სიზ−მარ−ში მხა−რე ცვლის მხა−რეს.
რო−გორ, საიდან… არ ი−ცის თვი−თონ.
ის უც−ნობ ხიდ−ზე დგას. სხვა−ა ხი−დი.
მძი−მე−ა ტვირ−თი? მაშ სხვებ−მა ზი−დონ,
ის ახ−ლა გახ−და წყნა−რი და მშვი−დი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1914
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
