მგელი და კრავი
დას-ცხა და წყა-ლი მოს-წყურ-და,
მდი-ნა-რის პი-რას მი-ად-გა,
წყურ-ვი-ლის მოკვ-ლა რომ სურ-და.
თურ-მე ი-მავ დროს მახ-ლობ-ლად,
სა-ჭირ-ბო-რო-ტოდ კრა-ვი-სა,
და-ძუნ-ძუ-ლებ-და პირ-ღი-ა
მგე-ლი, მსურ-ვე-ლი ა-ვი-სა.
უ-ეც-რად სუ-ნი რომ ე-ცა,
რად-განც ჩი-ჩი-ა უყ-ვარ-და,
გა-მო-ი-გო-ნა შა-რე-ბი
და სა-ცო-დავ კრავს მი-ვარ-და.
შე-მო-უ-ძა-ხა: „შე, ბრიყ-ვო!
აქ რო-გო-რა სვამ წყალ-სა-ო,
რომ ა-ღარ დას-დევ კა-ნო-ნებს
და ა-ღარც სა-მარ-თალ-სა-ო?
ჩა-გიდ-გამს წი-ნა ფე-ხე-ბი,
შიგ ჰყოფ ტუჩს უწ-მინ-დურ-სა-ო!
წყალს მიმღვ-რევ, ა-ღა-რად მაგ-დებ,
ა-ღარც კი ი-ბერ-ტყ ყურსაო!“
- „რა ბრძა-ნე-ბა-ა, ბა-ტო-ნო,
რას მერ-ჩით მე საწყალ-სა-ო?
თქვენ ზე-ვი-თა ხართ - მე ქვე-ვით,
რო-გორ ა-გიმღვ-რევთ წყალ-სა-ო?“
- „მაშ, მე ვს-ტყუ-ი-ო? გა-ჩუმ-დი!
ნუ წა-გიგ-დი-ა ე-ნა-ო!
შარ-შან-წინ-დე-ლიც კი მახ-სოვს
შენ-გან ბრიყ-ვუ-ლი წყე-ნა-ო!“
- „ჯერ ერ-თი წლი-საც ა-რა ვარ,
შარ-შან-წინ რო-გორ მნახეო?“
- „მაშ, ძმა ყო-ფი-ლა ის შე-ნი,
მი-ტომ მი-გი-გავს სახეო!“
- „არც ძმა მყავს, ჩე-მო ხელმ-წი-ფევ,
ტყვი-ლა რა-და მდებთ ბრალსაო?“
- „შე-ნი მოგ-ვა-რე ხომ ი-ყო?
გა-დახ-და უნ-და ვალ-სა-ო!
მომ-წყინ-და შე-ნი ბღა-ვი-ლი,
ხმა ჩა-იკ-მინ-დე ჩქა-რაო!
შე-ნი ჩაკვ-რე-ხა რომ მნე-ბავს,
მი-ზე-ზად ი-სიც კმა-რაო!“
უ-თხრა და ზურგ-ზედ მო-იდ-ვა,
ტყე-ში წა-ი-ღო საწყა-ლი.
დიდ კაც-თან პა-ტა-რა კაც-სა
რო-დის გასვ-ლი-ა მარ-თა-ლი?
აკაკი წერეთელი
