|
ხმა სამარიდამ |
|
მტე−რი გად−მოდ−გა მთა−ზე−და;
აგ−ვი−ოხ−რე−ბენ ქვე−ყა−ნას,
დაგ−ვე−ცე−მი−ან თავ−ზე−და;
გა−ლე−სე, ი−სე გა−ლე−სე,
პირს ი−კი−დებ−დეს თმა−ზე−და;
მად−ლი−ა, კი−დევ ე−ღირ−სოს
გორ−დას მტრის სისხ−ლი ფხა−ზე−და!
ა−გერ მო−დი−ან წყე−ულ−ნი
მ−წყობ−რად, უ−შიშ−რად გზა−ზე−და.
სა−ცა−ა, თო−ფი ი−ჭე−ქებს,
კვამ−ლი შაჯ−დე−ბა კვამლზედა…
აგ−ვი−ოხ−რე−ბენ ქვე−ყა−ნას,
დას ა−ტი−რე−ბენ ძმა−ზე−და!..
გა−ლე−სე, კარ−გად გა−ლე−სე,
არ ი−ლე−ო−დეს ძვალ−ზე−და.
უფ−ლის კურ−თხე−ვა ან−თი−ა
სამ−შობ−ლოს მცვე−ლის ფარზედა…
თამარ-დედოფლის ნა−კოც−ნი
ბეჭ−დად უს−ვი−ა ხმალ−ზე−და.
მხნედ ი−ყავ, ძმა−ო, ნუ ჰკრთე−ბი,
ნე−ტავ ყოყ−მა−ნობ რა−ზე−და?
ერ−თხელ სჯო−ბი−ა სიკვ−დი−ლი
შავს ყოფ−ნას ქვე−ყა−ნა−ზე−და!
ვაჟა–ფშაველა 1893 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
