|
ძველი ქართული ანდაზა |
|
ი−ტყვის: სო−ფე−ლი დი−დი−ა!
რამ გა−ა−დი−და, ან−და სად?
სო−ფელს ბოქ−ლო−მი ჰკი−დი−ა!
რაჭა-ლეჩხუმი მშო−ბე−ლი
გაც−ლი−ლა, გა−თხე−ლე−ბუ−ლა,
ტყეს გა−დუვ−ლი−ა სო−ფე−ლი,
სო−ფე−ლი გა−ტყე−ვე−ბუ−ლა.
ვზი−ვარ ჭვარტ−ლი−ან ბუ−ხარ−თან,
ცრის ნო−ემ−ბე−რი მტი−რა−ლა.
გა−მახ−სენ−დე−ბა წვი−მა−ში
ბა−ბუ−ა−ჩე−მი ფი−რა−ნა.
სი−ტყვა ი−ცო−და ჯიბ−რით,
ი−ტყო−და მხო−ლოდ მთა−ვარ−ზე:
ა−ქი−და−ნა და ჭიბ−რევს
თხა გე−ვი−დო−და ყა−ვარ−ზე!..
სარკ−მელ−ში მთა−თა გრე−ხი−ლი,
ყა−ვარ−ზე წვი−მა არ ცხრე−ბა,
შე−ბე−რე−ბუ−ლა ხე−ხი−ლი,
მო−ლურ−ჯო პუ−რი არ ცხვე−ბა,
კა−ხაბ−ლებს ა−ღარ ამყ−ნო−ბენ,
ა−ღარ თე−სენ და არ ხნა−ვენ,
ქორ−წილ−ზე ა−რას ამ−ბო−ბენ,
მარხ−ვით
ჯერ კი−დევ მარ−ხა−ვენ...
მე უნ−და გავხ−დე გო−რო−ზი,
არ წა−ვიქ−ცე და არ წავხ−დე
ლე−ბა−ნი−ქე−დის ბო−ლო−ში
გი−ჟი−ვით მარ−ტო დავ−სახლ−დე!
მურმან ლებანიძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
