|
დამსეტყვე, ცაო |
|
დამ−სე−ტყვე, ცა−ო, დამ−სე−ტყვე,
ა−ქა ვარ ჩე−მის თა−ვი−თა,
გუ−ლი−თა გა−უ−ტე−ხე−ლი,
მო−უ−ღა−ლა−ვი მკლა−ვი−თა.
რაც უნ−და ჭი−რი მომ−კერ−ძო,
ბილწთ არ შე−ვეკვ−რი ზა−ვი−თა;
მცნე−ბას ვერ შე−მაცვ−ლე−ი−ნებ
მო−ზღვა−ვე−ბუ−ლის ა−ვი−თა!..
გა−ნა მარ−ტო ვარ ამ ქვეყ−ნად,
სხვაც მრა−ვა−ლი−ა ჩემ−ფე−რა,
ვი−საც არვ ტა−რას−ტა ს−წყა−ლობს,
წყევ−ლას უ−ბა−რებს ტერ−ტე−რა.
ის ვი−ცი, მი−თი ვნუ−გე−შობ, -
გუ−ლიც მან გა−მი−ერთ−ფე−რა.
ხან მინდორ-ჭალებს დავ−თე−ლავ,
ხან შა−ვა−ბი−ჯერ სერ-სერა;
და−ვუკ−რავ მჭვარტ−ლი−ან ჩონ−გურს
ა−თას−ჯერ, გა−ნა ერ−თხე−ლა;
და ზედ დავმ−ღე−რებ ი−მას−ვე,
რა−საც დღეს−ნამ−დე ვმღე−რო−დი...
მთავ, შენ ის ჩე−მი ნათქ−ვა−მი
გულ-მკერდზე და−ი−წე−რო−დი!
ბა−რო, წამ−ნი და წამწამ−ნი
იმ სი−ტყვით და−ი−კე−რო−დი!..
ი−სევ მტე−რი ვარ ი−მი−სა,
ვი−საც დღეს−ნამ−დე ვმტე−რობ−დი, -
ი−გი−ვე მიყ−ვარს, ი−გი−ვე,
ვი−საც ამ სოფ−ლად ვრჩე−ბო−დი.
სა−ნა−მა ვცო−ცხლობ, გულ−ში მაქვს -
კე−თილ−სა ვყვან−დე ზი−ა−რად;
ვერ მივ−ცემ მტერ−სა მა−მულ−სა
სა−ჯიჯგ−ნად, და−სა−ზი−ა−ნად...
ნუ გე−გო−ნე−ბათ, დავ−ლაჩრ−დი, -
ჯერ ი−სევა ვარ ფხი−ა−ნად.
ვაჟა–ფშაველა 1903
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
