|
მივარდნილი აივანი |
|
ე−ზო−ში და−დის მა−მა−ლი,
მახ−სოვს მო−ხუ−ცი ჭა−და−რი
და ძვე−ლი დასტურ-ლამალი,
მახ−სოვს მი−ვარდ−ნილ ა−ივ−ნის
ჭრელ-ჭრე−ლი მანდილ-საკაბე.
ახ−ლაც ხან−და−ხან გა−ივ−ლის
ჩვე−ნი კნე−ი−ნა - კა−კა−ბი.
სი−მინ−დის ა−ნა−ქურ−ჩა−ლით
კო−კა, შედგ−მუ−ლი გა−როზ−ზე,
მა−ღალ ტა−ნით და ჭურ−ჭე−ლით
კა−კა−ბი მი−დის წყა−რო−ზე.
გახ−მა ბოს−ტან−ში მწვა−ნი−ლი!
და ოხ−რავს ჭმუნ−ვით მო−ცუ−ლი
თა−ვა−დი ვაშ−ლო−ვა−ნე−ლი,
ხან−და−ხან ჩემ−თან მო−სუ−ლი.
რა უ−ბე−დუ−რი ქა−რი−ა!
წა−მო−ველ... ვი−ცი, მე−ლო−დი!
დავ−ლი−ეთ, გა−გი−ხა−რი−ა...
ვა−მა−ყობ სა−ქართ−ვე−ლო−თი!
ოქ−ტა−ვე−ბით ვწერ პო−ე−მას,
ე−სეც საქ−მე−ა თუ ა−რა?
და სოფ−ლის უ−დაბ−ნო−ე−ბას
ამ ზარ−მაც გადაუა−რა.
და მე−გო−ბა−რიც ხან−და−ხან
უ−თუ−ოდ მო−ვა, თუ ე−ლი:
თბი−ლის−ში მე−ფობს თა−თარ−ხან,
ღვი−ნო, დუე−ლი, დუე−ლი!
სა−სახ−ლე გახ−და თი−ლის−მა!
არ ა−რის არც საშინე−ლი:
კარ−გად გა−იც−ნო თბი−ლის−მა
ჩი−ნე−ბუ−ლე−ბა ჩინე−ლი.
რა უ−ბე−დუ−რი ქა−რი−ა!
წა−მო−ველ... ვი−ცი, მე−ლო−დი!..
დავ−ლი−ეთ, გა−გი−ხა−რი−ა...
ვა−მა−ყობ სა−ქართ−ვე−ლო−თი!
გალაკტიონ ტაბიძე 1918
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
